بررسی اثر سیستم های مختلف سامانه های آبگیر و کاربرد سوپر جاذب ها بر خصوصیات کمی و کیفی انگور دیم در منطقه سردسیری کهگیلویه و بویراحمد

مدیریت بارش و استحصال آب باران در محل نزول در مناطق خشک، یکی از اقدامات موثر در کارایی استفاده از آب است.این پژوهش به منظور استفاده بهینه از روان آب در زمان بارندگی، استفاده از زمین های کم بازده و جلوگیری از فرسایش خاک در اراضی شیب دار، در قالب کرت های خرد شده با فاکتور اصلی سامانه های آبگیر در سه سطح(1-نیم دایره 2-لوزی 3-شاهد) و فاکتور فرعی سوپر جاذب استاکوزورب (A200)در پنج سطح(به میزان 0، 300، ، 320، 340، 360 و 380 گرم برای هر درختچه) و فاکتور سوم ارقام (عسکری و رطبی) در 3 تکرار دریکی از تاکستان های بویراحمد از سال 1390 به مدت 4 سال اجرا شد. نتایج نشان داد که اثر سطوح آبگیر بر طول شاخه، تعداد گره، شاخص سبزینه و سطح برگ ولی اثر سوپر جاذب بر تمام ویژگی های رویشی معنی دار بود. در سیستم های لوزی و نیم دایره و تیمارهای 360 و 380 گرم سوپرجاذب به ازای هر بوته، شاخص های رویشی نسبت به شاهد وضعیت مطلوب تری را نشان دادند. اثر سطوح آبگیر، تیمار سوپرجاذب و رقم بر تمام ویژگی های کمی معنی دار بود. با توجه به اینکه عملکرد شاخص مهم کمی محسوب می شود، این شاخص در سیستم های آبگیر و کاربرد 360 و 380 گرم سوپرجاذب به ازای هر بوته، نسبت به شاهد افزایش معنی داری را نشان داد که در رقم رطبی نسبت به رقم عسکری برتر بود. سطوح آبگیر تاثیر معنی داری بر ویژگی های کیفی نداشت اما تیمار سوپر جاذب و رقم بر ویژگی های کیفیTSS، TA و نسبت TSS/TA معنی دار بود و بیشترین نسبت TSS/TA در شاهد مشاهد شد که با اغلب تیمارها اثر مشابه داشت. لذا بر اساس نتایج پژوهش حاضر، کاربرد آبگیرهای نیم دایره و لوزی توام با کاربرد 360 تا 380 گرم سوپرجاذب به ازای هر بوته، به منظور ایجاد رشد متعادل، بهبود کمی و کیفی محصول انگور رطبی و عسکری در منطقه قابل توصیه است.واژه های کلیدی:سامانه های آبگیر، سوپر جاذب ، انگور دیم، عسکری، کمیت، کیفیت.