تاغ گونه ای مناسب جهت احیای مناطق خشک و نیمه خشک

بیش از 2/3 مساحت کشور ایران به دلایل مختلف از جمله موقعیت خاص جغرافیایی، فیزیوگرافی و دوری از گستره های وسیع آبی در شرایط اقلیمی بیابانی و نیمه بیابانی قرار دارد از اینرو انتخاب گونه های گیاهی سازگار و مقاوم به شرایط بیابانی در راستای احیاء و ایجاد پوشش گیاهی امری ضروری است. گیاهان جنس تاغ با دارا بودن سه خصوصیت اصلی خشکی پسندی، شور پسندی و شن دوستی، به عنوان سازگارترین گونه قلمداد شده و بدین لحاظ به طور وسیعی در عملیات تثبیت بیولوژیکی شن مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به اینکه هر کدام از گونه های تاغ دارای خصوصیات بوم شناختی منحصر به خود بوده و هر کدام عکس العملهای متفاوتی را نسبت به محیط و تنش های محیطی نشان می دهند و شرایط آب و هوایی و اقلیمی و وضعیت خاک مناطق در موفقیت و یا عدم موفقیت کشت تاغ نقش بسیار مهمی را ایفا می کند، لذا بایستی با لحاظ کردن شرایط مذکور نسبت به انتخاب و معرفی گونه مناسب اقدام گردد. استقرار آسان، توانایی جذب آب، تحمل درجه حرارت بالا و تابش آفتاب، قابلیت جذب عناصر غذایی از خاک فقیر از جمله خصوصیات بارز تاغ است که آنرا به عنوان گونه ای برتر در مناطق بیابانی جهت احیاء و تثبیت بیولوژیکی معرفی می کند. گونه های تاغ تفاوت کاملاً محسوسی با یکدیگر دارند و برای انتخاب گونه ای مناسب بایستی شرایط آب و هوایی و وضعیت منطقه به خوبی حفظ شود.

Keywords:

تاغ , بیابان , احیاء , تثبیت بیولوژیکی