اباذر مصطفائی

رشد سریع جمعیت و افزایش نیاز به مواد غذایی، تخریب منابع آب و خاک، نابسامانی محیطزیست، توسعه مناطق بیابانی را سبب شده است. تامین آب و بهره وری بهینه از این عنصر حیاتی، به منظور مقابله با روند تخریب و پیشگیری از گسترش بیابان ضرورتی اجتناب ناپذیر است. در این راستا بی شک بیشترین پایداری شیوه های کارآمد علاوه بر رعایت اصول علمی و کاربرد روش های مناسب با شرایط زمانی و مکانی، منوط به مشارکت همه جانبه مردم است تا بتوان از میان گزینه های متفاوت تامین آب، امکان بهره گیری از کلیه توان های طبیعی و مردمی را فراهم آورد. در مناطق خشک و نیمه خشک، که ریزش های جوی ضمن ناچیز بودن دارای پراکنش نامناسب نیز می باشند، حجم قابل توجهی از روان آب تولیدی طبق آمار تماب به صورت تندآب ها و جریان های سیلابی از دسترس خارج می گردد. در چنین شرایطی بهره برداری از سیلاب ها کلید حل مسایل کم آبی قلمداد می شود.