نگرش کل گرا و سیستماتیک در دستیابی به توسعه پایدار کشاورزی در ایران

دانشمندان اعتقاد دارند که از میان تمام فعالیت های بشری ،این کار کشاورزی است که دارای بیشترین تأثیر بر محیط زیست بشر می باشد . شاهد این ادعا،به زیر کشت رفتن سالیانه صدها میلیون هکتار از اراضی کشاورزی جهان – که قبل از کشاورزی، جزو بهترین جنگل ها و مراتع بودند - و مصرف سالیانه میلیونها تُن کودها و سموم شیمیائی گوناگون که دارای اثرات تخریبی مختلف کوتاه و بلند مدت بر حیات انسان و سایر موجودات زنده می باشند و در کنار آن تخریب و فرسایش شدید خاکهای زراعی در اثر مصرف زیاد این مواد و کار زیاد ماشین آلات کشاورزی در آنها و همین طور فشار زیاد در اثر کاشت های متناوب در آنها می باشد و همین طور پائین رفتن سطح و شور شدن آبهای زیر زمینی در اکثر دشتها در اثر بهره برداری بی رویه را شاهد هستیم . تمام موارد فوق الذکر را با شدت زیادتری بویژه در کشورهای در حال توسعه و بویژه در ایران که در آمارهای منتشره سا لیانه از سوی سازمانهای بین المللی همانند فائو،معمولاَ در رده های نخست تخریب و فرسایش و آلودگی در بیست سال اخیر بوده است مشاهده می کنیم . پیدا نمودن و اجرای راهکارهای مؤثر در مقابله با این بحران ها نیازمند داشتن دید و بینشی کل گرا ،سیستماتیک و نظام مند و تعاملی می باشد که در این مقاله سعی گردیده است با توجه به گستردگی زیاد موضوع و محدودیت در بسط موضوع به طور اجمالی به آن پرداخته شود .

Keywords:

سیستم , کشاورزی , توسعه پایدار , نهضت