هماهنگی استراتژی های سرپرستی و ساختار به منظور بهبود عملکردسازمان

با طراحی واحدهای سازمانی و تعیین اداره ها و بخشهای داخلی کارهای سازمان میان واحدهای اصلی تقسیم می شود و امکان استاندارد کردن کارها و تخصصی کردن فعالیت کارکنان فراهم می گردد ولی موفقیت سازمان در تحقق اهدافش مستلزم هماهنگ ساختن فعالیت های مذکور است در واقع بدون هماهنگی احتمال بروز تاخیر و اتلاف وقت در انجام فعالیت ها پروژه ها و برنامه ها افزایش می یابد. و ممکن است سازمان با عجز و ناکامی مواجه شود. اگرچه تدوین استراتژی برای پیشبرد اهداف یک سازمان ضروری است انچه مهمتر به نظر می رسد وجودهماهنگی بین عناصر سازمان و نیز استراتژی های مختلف آن است هماهنگی فرایندی است که طی آن همه بخشهای تشکیل دهنده یک کل برای کسب هدف مشترک ترکیب می شوند هماهنگی با مجموعه ای ا زسازوکارهای ساختاری و رفتار تحقق می یابد که برای مرتبط ساختن اجزای سازمان با یکدیگر به کار می روند و نیل به اهداف سازمانی را تسهیل می کنند مقاله حاضر در راستای دستیابی به این مهم در نظر دارد رابطه هماهنگی بین استراتژیهای سرپرستی و ساختارهای عملی و نظری را به منظور بهبود عملکردسازمان تبیین نماید. دراین راستا براساس تئوری نقاط مرجع استراتژیک نقاطی برای برقراری هماهنگی همه جانبه شناسایی می شوند. دراین مقاله از تئوری نقاط مرجع استراتژیک برای جانمایی و نمایش گونه شناسی استراتژی های سرپرستی و ساختارهای نظری و عملی و تبیین هماهنگی بین آنها بهره گرفته شدها ست.

Keywords:

استراتژی , استراتژی سرپرستی , هماهنگی استراتژیک , نقاط مرجع استراتژیک , ساختار , ساختار نظری , ساختار عملی براساس نوع فعالیت , ساختار عملی براساس پنج بخش اصلی سازمان , عملکرد