قاسم انصاری رنانی - دانشیار و عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبائی
سیدمهدی الحسینی المدرسی - دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی دانشگاه علامه طباطبائی

مربیگری از ابزارهای نوین توسعه فردی و شغلی در زمینه های مختلف می باشد بطورکلی وظیفه ی مربی کمک به فرد یادگیرنده برای توسعه و افزایش توانایی ها و مهارتهایش جهت رسیدن به هدف مطلوب وی می باشد و برخلاف سایر شیوه های تعلیم مربی ، یادگیرنده را در هر سه حوزه ی شناختی احساسی و رفتاری تحت تاثیر قرار می دهد اگرچه کارایی این ابزار در تحقیقات مختلف مورد تایید محققین قرارگرفته است ادبیات علمی هنوز درباره ی چیستی و چگونگی آن همچون جعبه ی سیاهی است که باید رمزگشایی گردد. این مقاله قصد دارد که با توجه به نوبودن بحث خصوصا در ایران مرزهای این دانش را مشخص کرده و انواع مربی گری را بررسی نماید و با مروری بر فرایند ها و عناصر موثر بر آن چگونگی و مزیت استفاده ی مدیران اجرایی از این شیوه بریا افزایش توانایی ها و مهارتها تطابق با نیازها و ملزومات شغل و یا اماده شدن جهت ارتقا در مسیر شغلی را مورد بررسی قرار دهد. علاوه براین سعی شده است مکاتب مربی گری و ارتباط آن با مکاتب سازمان و مدیریت، شناسایی شود تا زمینه ای برای مطالعات بیشتر اتی فراهم گردد.

مربی گری، مربی گری مدیران اجرایی، فرایند مربی گری، مکاتب مربی گری