زهره هاشمی - اداره منابع طبیعی و آبخیزداری شهرستان زابل

به منظور ارائه یک مدل منطقه ای و بررسی عوامل موثر بر وضعیت فعلی بیابان زایی محدوده ای با وسعت 88350 هکتار در منطقه زهک سیستان در نظرگرفته شد. در این تحقیق ابتدا براساس تلفیق اطلاعات مربوط به نقشه های توپوگرافی، زمین شناسی، عکس هوایی و بازدید های صحرایی، منطقه مورد مطالعه به 11 رخساره تفکیک گردید که هر رخساره ژئومورفولوژی به عنوان واحد اصلی ارزیابی وضعیت فعلی بیابان زایی مدنظر قرار گرفت. با توجه به تجزیه تحلیل و تلفیق دو روشMICD و FAO-UNEPکه از مطرح ترین مدل های بیابان زایی در خارج و داخل کشور محسوب می گردند، تلاش گردید تا شاخص های موثر مبتنی بر فرسایش آبی براساس نوع کاربری اراضی شناسایی و مناسب ترین آنها انتخاب شوند و در قالب یک مدل منطقه ای بیابانزایی و با توجه به ارزش عددی هر یک از شاخص ها در هر واحد کاری و سپس در کل منطقه مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند. در نهایت وضعیت فعلی شدت بیابان زایی منطقه با تاکید بر معیار فرسایش آبی در چهار کلاس ناچیز و کم، متوسط، شدید و بسیار شدید برآورد گردید . نتایج بدست آمده نشان می دهد که در مدل پیشنهادی منطقه ای، عرصه مورد مطالعه از نظر شدت بیابان زایی در حدود 4915 هکتار 5/9 درصد در کلاس کم I حدود 78599 هکتار 94/1 درصددر کلاس متوسط II قرار دارند.

شدت بیابان زایی، مدل FAO-UNEP،مدلMICD،فرسایش آبی، زهک سیستان