بررسی ساختارهای خصوصی سازی بخش آب و فاضلاب درنظام حقوقی ایران

خصوصی سازی فرایندی است که در آن با هدف کاهش حجم گسترده فعالیت دورت افزایش کارامدی و استفاده از منابع مالی سرگردان جامعه در اقتصاد مولد دولت بخش خصوصی را در انجام اموری که سابقا در انحصار دولت بود دخالت می دهد تولید توزیع و مدیریت سنتی آب در تاریخ ایران همواره در در دست بخش خصوصی بوده است در بخش تاسیسات مدرن نیز تا قبل از انقلاب اسلامی بخش خصوصی حضوری ولو کمرنگ داشته است با ابلاغ سیاستهای کلی اصل 44 تصویب قانون اجرای سیاستهای کلی اصل چهل و چهارم 44 قانون اساسی و نیز بطور اخص قانون تشویق سرمایه گذاری در طرحهای آب کشور زمینه مناسبی برای حضور بخش خصوصی در صنعت آب و فاضلاب فراهم امد. این بسترسازی قانون و حقوقی کلان نیازمند روشها و متدهایی است تا با اجرای آن بتوان به اهداف این قوانین و خصوصی سازی موثر و مفید در صنعت آب و فاضلاب ایران دست یافت. دراین پژوهش بر آن هستیم تا از منظر بخش آب و فاضلاب به فرایند خصوصی سازی نگاه جدیدتری داشته باشیم و به بازتعریف مولفه ها و الزامات آن با توجه به ویژگیهای خاص این صنعت بپردازیم. سپس بصورت اجمالی سوابق خصوصی سازی در جهان و روند شکل گیری آن درا یران در دودهه اخیر را بررسی می کنیم ودر قسمت نهایی به این پرسش پاسخ خواهیم داد که با توجه به قوانین و مقررات موجود و ویژگیها خاص ایران چه روشهایی برای پیگیری سیاستهای خصوصی سازی درصنعت آب و فاضلاب ایران قابل اعمال است و مزایا و منافع و نکات کلیدی آن چیست.

Keywords:

خصوصی سازی , آب و فاضلاب , برون سپاری بهره برداری و نگهداری , فروش تاسسات , تشکیل شرکت با موضوع معین , واگذاری شرکتهای موجود , سهام عدالت