بررسی اثرات مصرف برگی عناصر ریزمغذی بر خصوصیات کمی و کیفی ذرت سیلوئی 704 در منطقه خوی

ذرت (Zea mayes) یکی از مهمترین گیاهان خانواده غلات بوده و به خاطر عملکرد بالا راندمان مصرف آب بالا، تنوع ژنتیکی فراوان، کاربردهای غذایی و صنعتی بیشمار در ردیف مهمترین گیاهان استراتژیک جهان بشمار می رودد و هم اکنون مقام سوم را از لحاظ سطح ریز کشت در جهان بخود اختصاص داده است. ملکوتی و همکاران (1378) گزارش دادند که در ایران به دلیل شرایط حاکم بر اغلب خاک ها از قبیل بالا بودن pH، آهکی بودن خاک ها ، برداشت عناصر بدون جایگزینی، عدم مصرف متعادل کودهای شیمیایی و به ویژه مصرف بیش از حد فسفر، کمبود عناصر ریز مغذی در غلب خاکهای کشور موجود داشته و باعث گردیده جامعه از این کمبود رنج ببرد. ضیائیان وملکوتی (1377) نشان دادند مصرف روی در ذرت باعث افزایش عملکرد می شود. یائدر و همکاران (2002) گزارش نمودند کمبود روی و آهن در مزارع کالیفرنیا به شکل حادی بروز کرده است، آنها پیشنهاد کردند برای رفع کمبود این عناصر از محلول پاشی سولفات آهن و روی و یا تیمار بذور با این ترکیبات استفاده شود. آنها محلول پاشی آهن را بهتر از مصرف خاکی آن دانستند. برگلند و همکاران (1999) کمبود عناصر غذایی آهن و روی را در بخش وسیعی از اراضی ایالت داکوتای شمالی آمریکا گزارش داده و محلول پاشی با نسبت 5 در هزار با سولفات روی، و یامصرف خاکی 30 آن به میزان 30-20 کیلوگرم در هکتار و مصرف برگی سولفات آهن هیدراته به نسبت 5 در هزار در زمان 45-30 روز پس از کاشت را بهترین راهکار برای رفع این معضل توصیه نمودند.