بررسی تاثیر منابع مختلف کود نیتروژن بر عملکرد کمی و کیفی گندم

ازت عنصری مهم و حیاتی برای گیاه به شمار می رود و در پروتئینها، اسیدهای نوکلئیک و کلروفیل وجود دارد و بیش از عناصر غذایی دیگر در معرض از دست رفتن میباشد. بازیافت آن کمتر از نصف مقدار به کار رفته می باشد(5). بیشتر خاکهای ایران به دلیل کمبودمواد آلی دارای سطوح پائین نیتروژن می باشند (3). بدین دلیل تامین نیتروژن از طریق کودهای شیمیائی و آلی ضروری می باشد. اگرچه مضرف نیتروژن می تواند باعث افزایش محصول گردد، کاربردآن می تواند باعث آلودگی آبهای زیر زمینی نیز گردد (4). میزان جذب ازت توسط گندم تا مرحله پنجه زدن تا تشکیل خوشه 25 درصد و از این مرحله تا تکامل دانه 30 درصد می باشد. مصرف زیاد ازت درگندم موجب افزایش نسبی وزن اه به دانه می گردد. کودهای ازته به سه گروه آمونیاکی، نیتراتی و کند جذب تقسیم می شوند. اوره به عنوان کود آمونیومی دارای حدود 46 درصد ازت بوده و بیشترین غلظت را در میان کودهای ازته به خود اختصاص داده است ولی خاصیت اسیدزدایی چندانی ندارد. نیترات آمونیوم دانه ای شکل و محتوی 33 درصد ازت می باشد. معمولا نصف این مقدار به شکل آمونیوم و نیمی دیگر به صورت نیترات است جاذب الرطوبه بودن، حلالیت زیاد در آب و تغییرات دما از عواملی هستند که سبب کلوخه شدن کود می شوند. خطر دیگر نیترات آمونیوم احتمال انفجار آن است که این خود مصرف آن را با دشواری مواجه می سازد . کود اوره با پوشش گوگردی (Sulfur Coating Urea)، یکی از مناسبترین کودهای کندرها می باشد. این کود دارای 40 درصد ازت و 10 درصدگوگرد میباشد. اوره با پوشش گوگردی یکی از بهترین کودهای نیتروژنه با قابلیت جذب کند، به ویژه برای محصولات زراعی با فصل رشد طولانی می باشد (3). در این بررسی اثر کود اوزه با پوشش گوگردی به عنوان کود کندرها با دو نوع کود نیتروژنی دیگر بر عملکرد کمی و کیفی گندم مقایسه خواهد شد.