غلامرضا طوسیان
عفت محمدی

فلسفه زیبایی شناسی چکیده مقاله حاضر در رابطه با فلسفه زیبایی شناسی طرح نظری های مختلف می باشد. بزرگ ترین نظریه پرداز در شناخت و معرفی زیبایی شناسی، افلاطون 793-924 ق م است. تقسیم زیبایی به محسول و معقول از او آغاز می شود و از این نظر مکتب جمال نخستین گام های فکری خود را به او مدیون است. زیرا به زیبایی جسمانی اهمیت داده و آنرا مرتبه ابتدایی زیبایی دانسته که وسیل، ارتقا به زیبایی معقول و مثالی می شود. یکی از نظریه پردازان می گوید: «می توان افلاطون را از بعضی جنبه ها پایه گذار زیبایی شناسی فلسفی دانست، زیرا او مفاهیمی را گسترش داد که، اساس تأملات بعدی در زیبایی شناسی قرار گرفت. «نزدیک ترین اندیشه ای که در تاریخ گذشته بشر سراغ داریم و بسیار به مکتب جمال نزدیک است، عقاید افلاطون دربارۀ زیبایی است» افلاطون می گویدکه روح آدمی در عالم مجردات و قبل از انکه به جهان خاکی هبوط کند، حسن مطلق و حقیقت زیبایی را بی پرده دیده است و چون در این عالم به زیبایی صوری باز می خورد، زیبایی مطلق را به یاد می آورد در ادامه مقاله عقاید شو پنهاور و توماس هابس درباره زیبایی بیان شده است. دسته اول تعریف از زیبایی، این دسته از تعریف های زیبایی، بیشتر بیان کنندۀ احساسات، دریافت ها و تجربه های گوینده از زیبایی می باشد، و اگر تعریفی جامع از زیبایی ارائه نمی دهند، اما تا حدودی که توانسته اند به مطلب نزدیک شده اند. و جنبه های جالبی از آن را نمایان کرده اند که در تاریخ اندیشه بشر سودمند، ماندگار و کارآمد است. دسته دوم از تعریف هایی که درباره زیبایی موجود است: تعریف های برخاسته از فلسفه ای خاص و دیدگاهی علمی و معرفت شناسانه است، که از جایگاه ویژه بیان گردیده و آن جایگاه باعث گردیده هستی را و از جمله زیبایی را به گونه ای خاص تحلیل نمایند. چنانکه در مطالعۀ تاریخ فلسفه مشاهده می شودکه مکتب های فلسفی و فالسفۀ بزرگ را به دسته های جداگانه ای تقسیم کرده اند. سپس در ادامه به دستگاه های فلسفی دیگر نیز دربارۀ زیبایی دیدگاه های خاصی دارند، مکتب لذت گرایی، نظریه عشق گرایی، نظریه فروید، مکتب جامعه شناسی و............ اشاره شده است.

زیبایی، افلاطون، هگل، نظریه عشق گرایی