بررسی راهکارهای معماری سنتی مساجد در راستای همساز نمودن با ملاحظات اقلیمی، (مطالعه موردی: چهار نمونه از مساجد شهرستان ساری)

در دهه های اخیر، مبحث معماری بومی و رعایت ملاحظات اقلیمی در ساخت بناها، توجه معماران در سراسر جهان را به خود جلب نموده است. حال آنکه این موضوع در کشور ما دارای پیشینه ای قوی بوده و از دیرباز با رعایت این اصول، آسایش و آرامش کاربران را در کاربری های مختلف فراهم می نموده است. آنچه بیش از هر چیز از معماری بومی مدنظر و توجه میباشد، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی، محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی است که به خوبی در شکل گیری معماری بومی انعکاس مییابد. در بحث معماری بومی اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط پیرامون خود در تعامل باشد، چگونگی برقراری این تعامل و نوع تدابیر در نظر گرفته شده، قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر میباشد. چراکه استخراج این اصول، تکرار آنها با بهره گیری از خلاقیت و در تلفیق با دانش روز، میتواند در حل مشکلات معماری معاصر (به خصوص در بحث انرژی) راهگشا باشد. در این پژوهش چهار مورد از مساجد سنتی شهرستان ساری به عنوان نمونه موردی انتخاب شده و در نظر است راهکارهای همسازی این مساجد با اقلیم منطقه مازندران استخراج شده و در ساخت بناهای جدیدتر مورد استفاده قرار گیرد. این پژوهش سعی دارد با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، میدانی (برداشت نقشه، عکس)، و استفاده از روش مطالعه تطبیقی و استدلال منطقی، به شناخت و بررسی نحوه ساخت مساجد در این منطقه، در روزگاران گذشته بپردازد. هدف از انجام این تحقیق، مستندسازی نحوه ساخت مساجد در این منطقه و ارائه راهکارهای معمارانه، در جهت همسازی با اقلیم، در راستای بازپروری فرهنگی و معاصرسازی بناهای باارزش این منطقه در ساخت وسازهای جدید می باشد. نتایج بدست آمده از این پژوهش بیانگر آن است که طراحان این مساجد، اقلیم را به عنوان یکی از عوامل مهم در طراحی مدنظر قرار داده و برای همساز نمودن و هماهنگی این ابنیه با اقلیم مازندران از پتانسیل های محیطی و عواملی همچون تناسبات، جهت گیری، نوع سقف و مصالح در دسترس و بوم آورد استفاده نموده اند، تا بنا با کمترین اتلاف انرژی خود را با محیط منطبق و همساز سازد.

Keywords:

معماری سنتی , معماری بومی , مساجد , شهرستان ساری , ملاحظات اقلیمی