ارائه و راهکار گزینی برخورد با بافت فرسوده ( نمونه موردی محله هاشمی، منطقه 10)

فرسودگی شهری یکی از مشکلات جدی و پدیده های غیرقابل اجتناب فضاهای شهری است که به عنوان مهمترین معضل و دغدغه امروزی مدیران شهری، در نواحی مرکزی و قدیمی شهرها مطرح می باشد. عدم به روزرسانی شاخصهای نظری، برنامهریزی و مدیریت نامناسب و وجود خلاءهای مدیریتی برخی از مهمترین عوامل عدم موفقیت در کنترل و نوسازی این بافتها در کلانشهر تهران به شمار میروند که هر ساله باعث اتلاف هزینه، نیروی کار، زمان و موارد دیگر میشود و در نتیجه دستیابی به یک محصول ناکارآمد شهری، از هم گسیختگی در فضای شهری و کاهش سطح اجتماعی و فرهنگی جامعه را به همراه دارد. این مقاله با هدف بنیادی و نظری، تجدید نظر در شاخص های مطروحه قبلی و ارائه الگوهای نظری جدید و به روز در ارتباط با ضوابط شناسایی بافت فرسوده سعی در مرور ادبیات نظری بافت فرسوده داشته و از لحاظ علمی ضمن اصلاح ضوابط و دستورالعمل های راهگشا، تنافضها و تضادھای نظری در برخورد با بافت مذکور را کاهش داده و در نهایت چرخه مداخله در چهار گام اصلی جهت برخورد با بافت فرسوده ارائه شده است. در ادامه جهت آزمودن شاخصهای مطرح شده، با همپوشانی لایه های GIS به بررسی و سنجش میزان فرسودگی در بافت محله هاشمی واقع در منطقه 10 تهران در چهار گام پرداخته است. نتایج حاکی از آن است که نحوه مداخله سنتی در بافتهای فرسوده با توجه به ضوابط و الگوهای تعیین شده موجود، محصولی ناکارآمد و یا به تعبیری دیگر، فرسودگی از نوع جدیدتری را پدید آورده است و برای حل این بحران با توجه به نوع بافت فرسوده باید اقدام لازم صورت گیرد، که این امر لزوم بازنگریی در مبانی نظری و تعاریف جدید از فرسودگی و تعیین برخورد با هر نوع5 گوناگون بافت شهری را می طلبد.

Keywords:

بافت فرسوده , چرخه مداخله , ضوابط بافت فرسوده , محله هاشمی