سعید کمال غریبی

نقض قانون اسااس ی نوعی عدم اجرا و بارزترین مصداق آن است ولی مفهوما و تحقّقا می توان مواردی را نقض دانست که با عملمخالف مفاد یک اصال تحقق پیدا کند. اگر در هر اصال ی از قانون اسااسا ی پیشرفت معقول و حرکت تکاملی وجود داشته باشد،فاصله وضعیت موجود با وضعیت مطلوب به تدریج کمتر شود و واجدین حقوق و مزایای آن اصل نسبت به فاقدین آن افزایشتدریجی پیدا کنند، می توان آن را اجرای آن اصال تلقی کرد. ولی اگر این فاصله یکسان بماند و یا بیشتر شود و فاقدین نسبتبه واجدین مزایای آن اصل افزا یش پیدا کنند، در این صورت رکود و عدم اجرا تلقی می شود. یکی از انحراف های معمول بویژهنزد غیر اهل فن جدا نکردن مفهوم مادی (ماهوی) قانون اساسی از مفهوم شکلی آن است. بسیاری از مردم با توجه به انحصاریمتون مدون و شکلی گمان دارند که قانون اساسی و ظهور مفهوم و معنی آن ثمره تحولات قرون جدید است و جوامع سیاسیدوره های باستانی یا دولت- کشورهای مختلف قبل از قرن هجدهم واقعا صاحب قانون اساسی نبوده اند. چرا که نهضتدستورگرایی در ساده های اخیر رخ داده و اکثر کشورهای جهان بدنبال چنین جنبشی در صدد تدوین قوانین اسسی خودبرآمده اند. در حالی که واقعیت این نیست.

کنترل، نقض قانون اساسی، ایران