بررسی مسئولیت مدنی پرستاران (با تاکید برقانون مسولیت مدنی 1339) و جایگاه آن در کنوانسیون اروپایی حقوق بشر(1998)

موضوع اصلی این مقاله از یک سو ، بررسی مسئولیت مدنی پرستاران در نظام حقوقی ایران می باشد و متعاقبا به جایگاه حقوقی اینقشردرکنوانسیون اروپایی حقوق بشر با تاکید بر اصول حقوقی می پردازد ؛ چراکه کنوانسیون مذکور معاهده ای عام و الزام آور درحمایتاز حقوق بشر و آزادی های اساسی است و رعایت مقررات مندرج درآن بر کلیه اعضاء آن الزام آور است. از این رو پرسشی که این مقالهدرصدد پاسخ بدان بر آمده است همانا بررسی کلیات و نقاط ضعف قوانینی است که درباب مسئولیت پرستاران به تصویب رسیده است وامروزه در نظام حقوقی ایران لازم الاجرا می باشند . بررسی های صورت گرفته نشان می دهدکه باتوجه به پیشرفت روز افزون علم پزشکی،قانون گذار بایستی قوانین مربوط به نظام سلامت و مسئولیت کادردرمانی را به روز رسانی نموده و با توجه به قانون مسئولیت مدنی ومنابع بین المللی و مسائل روز موجود در عرصه نظام سلامت ، سرفصل جدیدی را در"قانون سازمان نظام پرستاری" و "قانون ارتقاء بهرهوری کارکنان بالینی نظام سلامت "و آئین نامه های مربوطه ایجاد نماید . این پژوهش با مطالعه تحلیلی _ استنباطی وبا استفاده از منابعکتابخانه ای به بررسی مسئولیت مدنی پرستاران و جبران خسارت وارده از سوی آن ها در دو بخش فوق الذکر و حمایت مقتضی از حقوقاین قشر پرداخته است . درتحریر این مقاله از" نظریه قابلیت استناد عرفی "بهره گیری شده است.

Keywords:

پرستاران , مسئولیت مدنی , نظریه قابلیت استناد , کنوانسیون اروپایی حقوق بشر