بررسی نقش بافت های تاریخی در توسعه ی گردشگری پایدار شهری (مطالعه موردی: شهر شهریار)

امروزه گردشگری به عنوان یکی از مهمترین صنایع توسعه پایدار، فرصت های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی برای شهرها بوجود می آورد. گردشگری پایدار نیز دربرگیرنده ی پردازش معنایی خاص خود است. در این میان زایش این مفهوم در ادبیات گردشگری حاصل تلاش در دست یابی به توعه پایدار در تمامی زمینه های توسعه می باشد. مفهوم پایداری در صنعت گردشگری، در عین حال مباحثه انگیزترین مفاهیم توسعه گردشگری و به عنوان چارچوبی برای فهم روندهای توسعه اقتصادی- اجتماعی و مدیریت منابع طبیعی و گردشگری در سراسر جهان مطرح شده است. بافت های شهرهای تاریخی نیز به دلیل پیوندهای گسترده با بسترهای طبیعی و تاریخی، دارای ارزش های تاریخی، طبیعی، زیبایی و معمارانه بسیاری هستند که سرمایه ملی هر سرزمین، حفظ آن ها دارای اهمیت قابل توجهی است. لذا ضرورت توجه به هویت بافت های تاریخی شهرها و شاخص نمودن آنها یکی از مهمترین شاخصه ها جهت جذب گردشگر می باشد. شهر شهریار نیز علاوه بر داشتن جاذبه های طبیعی و بافت کهن تاریخی، دارای بافت کالبدی منحضر به فرد با فرهنگ بومی بوده، باعث توسعه پایدار گردشگری می باشد. این مقاله در چارچوب «روش توصیفی- تحلیل» به مطالعه پتانسیل های بافت تاریخی در جهت جذب گردشگر با استفاده از روش های گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی (مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه) پرداخته و نتایج حاکی از آن است که احیای آثار تاریخی و فرهنگی در محدوده مورد بحث، می تواند سبب جذب گردشگر و توسعه اقتصادی در شهر شهریار گردد. لازم به ذکر است اهمیت این بافت ها، صرفاً در ارزش طبیعی و محیطی نیست، بلکه با گذشت زمان آنها به سرمایه ای تاریخی، فرهنگی و حتی زیست محیطی برای شهر و جزئی از بافت تاریخی شهر تبدیل شده است.

Keywords:

بافت تاریخی , توسعه ی گردشگری , گردشگری پایدار , شهر شهریار