رافعه درسوئی - کارشناسی ارشد مرمت و احیای ابنیه ی و بافت های تاریخی، دانشگاه شهید بهشتی تهران

روند انقلاب صنعتی و رشد جمعیت مشکلاتی از قبیل حمل و نقل، تغییر الگوهای سکونتی، آلودگی و تخریب محیطزیست را به همراه آورد که با خروج سایت های صنعتی به شهرک های صنعتی، منجر به مهاجرت سریع ساکنان و باقیماندن اراضی وسیعی به عنوان لکه های خاموش با ساختمان های خالی و بدون کاربری در مرکز شهرها شد. این اراضی بهعلت وسعت زیادشان و از سوی دیگر متروک بودنشان، تبدیل به مکان هایی مناسب برای بزه کاری های اجتماعی وکاربری های نامناسب شهری شدند. از این رو مناطق صنعتی که در گذشته به عنوان بخش اساسی و تعیین کننده درزندگی روزمره بشر تلقی می شده اند، تبدیل به موانعی بزرگ در شهرها شدند. این اراضی در اغلب کشورهای در حالتوسعه به عنوان عنصری مشکل ساز تلقی می شوند زیرا فرض بر این است که با اثرات منفی منجر به کاهش قیمت زمیندر این منطقه و عدم تمایل برای سرمایه گذاری در بافت های این چنینی می شوند. در سه دهه ی گذشته در اغلبکشورهای توسعه یافته، علی رغم مشکلاتی که این سایت ها دارند، به عنوان فرصتی گران بها برای توسعه دهندگان شهریدر نظر گرفته شده اند. همچنین در این کشورها، پژوهش های زیادی در رابطه با این مفهوم صورت گرفته است و منجر بهتدوین دستورالعمل هایی توسط نهادهای مختلف شهری شده است. بدین منظور مدیران شهری و ذینفعان این مجموعه هاتوانسته اند با رویکرد استفاده ی مجدد از این اراضی ارزش های جدیدی را به زمین های رو به افول و خالی از کاربری واردکنند. این پهنه ها بیشتر در مرکز شهرها قرار گرفته اند و احیای مجدد آنها می تواند منجر به ایجاد تسهیلات جدید درمراکز مهم شهری شود که اغلب بروز نمادها، نشانه ها و سمبل های شهری را در این مراکز به همراه دارد. در این پژوهشتلاش شده است اراضی قهوه ای به عنوان کاتالیزوری برای بازآفرینی شهری در شهرهای بزرگ ایران ارزیابی شود.

اراضی قهوه ای، بازآفرینی شهری، پایداری شهری، توسعه شهری