زینب خرمی - دکتری تخصصی سازه های هیدرولیکی از دانشگاه تهران- مدیر عمرانی، ترافیکی و شهرسازی حوزه شهردار منطقه ۲۱ شهرداری تهران

در این مقاله احداث باغباران به عنوان یکی از روشهای زیرساخت سبز شهری، توسعه پایدار و کم اثر بررسی و ملاحظات طراحی آنبیان می شود. توسعه شهرها به ویژه به شکل سنتی آن، موجب تغییر در ماهیت زمین و به تبع آن تغییر در پارامتر های هیدرولوژیکیطبیعی حوضه گردیده است. با توسعه شهرها، نفوذپذیری سطوح کاهش یافته و کاهش نفوذپذیری عامل اصلی افزایش حجم روانابشهری می باشد. استفاده از شبکه های جمع آوری آبهای سطحی و تصفیه خانه های فاضلاب در طی سالیان متمادی مهمترین وپرکاربردترین راه حل برای مهار رواناب ها در شهرها بوده است. این سیستم به دلیل محدودیت هایی از قبیل مشکلات طراحی، الزاماتزیربنایی، عدم سازگاری با محیط زیست و هزینه های بسیار زیاد، مدیریت شهری را با مشکلات متعددی مواجه کرده است. در اینتحقیق، استفاده از روش باغباران به عنوان راه حلی پایدار و کم هزینه برای حل مشکل ابهای سطحی مطرح و ملاحظات طراحی آنمطرح شده است.

باغ باران، مدیریت رواناب سطحی، زیر ساخت سبز، توسعه پایدار، روش های کم اثر