مبانی هستی شناختی فرهنگ معنوی مهدویت در جامعه

معرفت نازل جسمی در مقابل معرفت حقیقی ورویکرد اعتبار انگارانه و غفلت از رویکرد تکوینی امام از جمله آفات سطحی نگری در مقابل رویکر هستی شناسانه که منجر به کاهش معنویت در جامعه می گردد. کارکرد هستی شناسانه امام در دو مرتبه ارتباط امام و معارف دین و ارتباط امام و جامعه قابل بررسی است. توحید حقیقی امری جدای از وجود امام نیست به نحوی که امکان رسیدن به توحید بدون شناخت امام به معنای واقعی آن نخواهد بود و از طرفی امام جلوه تامه تمام اسماء الهی است. حرکت حبی مامومین در جامعه مهدوی در مرتبه وجودی امام و سیر معنوی از طریق ابتلائات و بلا های وارد بر امام نیز از جمله ارتباطات هستی شناسانه میان امام و مردم است. معرفت امام ضمن افزایش ظرفیت انسان برای حرکت به سمت معرفت الهی که غایت معارف است عشقی در جان منتظر ایجاد می کند که او را شیفته امام و در ادامه ، شیفته مبدأ هستی می کند. در این حالت فرد با تمام وجود ، به رسیدن به سر حد کمال انسانیت و غایت خلقت خویش احساس نیاز پیدا میکند و در مسیر تبعیت از امام قرار می گیرد که این پیروی او را به سمت تقوای الهی سوق می دهد. در نتیجه این تقوای فردی و اجتماعی حاصل از معرفت در عمیق ترین لایۀ فرهنگی یک جامعه ظهور پیدا کند و لوازم خود را در انواع روابط اجتماعی به شکلی ضروری بروز می دهد

Keywords:

هستی شناسی , سطحی نگری , امام زمان , عرفان , ظهور , معرفت