بررسی انعقاد قرارداد بیع الکترونیک از طریق نرم افزار هوشمند

قرارداد الکترونیکی فرآیند شکل گیری یک ماهیت حقوقی از طریق واسطه های الکترونیکی می باشد، که پس از شکل گیریدر فضای الکترونیکی، اوصا و آثار آن با قراردادهای سنتی تفاوتی ندارد. در قراردادهای الکترونیکی، وجود قصد و رضا، اهلیت، موضوع مورد معامله و جهت مشروع برای صحت معامله ضرورت دارد و اصولاً بحث عمده ای نیز در این خصوص مطرح نمی شود، انچه مهم است چگونگی ابراز قصد (ایجاب و قبول) و شکل انعقاد قرارداد است.برای تشکیل قرارداد اعم از الکترونیکی و غیره وجود شرایط اساسی صحت معامله که در ماده 190 به بعد قانون مدنی مذکوراست، ضرورت دارد، دلیل این امر تبعیت قراردادهای الکترونیکی از قواعد عمومی قراردادهاست عقد از راه دور که در قانون تجارت الکترونیک نیز به کار رفته است، اقتباسی از دستورالعمل اروپایی درباره حمایت از مصرف کننده در قراردادهای از راه دور می باشد. برای شکل گیری هر قرارداد، وجود حداقل دو شخص ضروری است در قراردادهای الکترونیکی نیز این امر جزء قواعد به شمار می رود، قراردادهای الکترونیکی اگرچه در نحوه انعقاد شکل توافق و ابراز اراده ایجاب و قبول با قرارداهای سنتی غیر الکترونیکی متفاوت است. ولی در بسیاری موارد از جمله رعایت شرایط اساسی معاملات که شامل قصد و رضای طرفین، موضوع معین مورد معامله، اهلیت طرفین و جهت مشروع معامله می باشد، دارای ماهیت یکسانی با بیع و قراردادهای سنتی می باشند. زمان و مکان این نوع قراردادها را می توان با در نظر گرفتن زمان و مکان ارسال و دریافت داده پیام و نیز نظریات مختلف در رابطه با زمان و مکان عقود غائبین (عدم حضور در مجلس عقد) ، زمان ارسال قبولی توسط خریدار دانست. در موردمکان هم محل اعلام قبولی از سوی خریدار را می توان مکان وقوع معامله دانست. خیاراتی که در قانون مدنی در رابطه با بیع پیش بینی شده، به جز برخی از آنها که با نوع معاملات الکترونیکی سنخیت ندارند، تحت شرایط خاصی درمورد بیع الکترونیکی نیز قابل استناد و اعمال می باشد و همچنین برخی از آنها در قانون تجارت الکترونیکی ایران پیش بینی شده است از جمله، خیار تدلیس، خیار تخلف از شرط وخیار شرط.

Keywords:

قرارداد , الکترونیک , سیستم رایانه ای , ایجاب , قبول