شادی اسکندری - کارشناس ارشد حقوق بین الملل

اقلّیت ها و احقاق حق از آنها همواره از مباحث پرچالش در حقوق بین الملل بوده است، و هرچند تلاشهای جهانی، در به رسمیت شناختن و حمایت از آن مجاهدت فراوانی داشته اما هنوز نهاد یا سازمان خاصی به منظور دفاع از حقوق و آزادی اقلّیتها در عرصه بین المللی تأسیس نشده و حمایت از آنها اغلب انگیزه سیاسی و تبلیغاتی یا یارکشی های منفعت طلبانه داشته است. در سایر نظامهای حقوقی، شکل گیری اقلیتها ناشی از حرکت مردمان، ادیان، مرامها و مرزهای سیاسی در ازنای تاریخ معرفی شده اما در نظام حقوقی اسلام، اقلّیت«» به کسانی اطلاق می شود که از آیین های »یهود«، »مسیحیت« و »مجوسیت« پیروی میکنند.آنچه واضح و مبرهن است پذیرش این واقعیت در جهان امروز است که؛ اقلیتهای دینی،ملی، قومی، زبانی و نژادی غیر از حقوق اولیه انسانی نیازمند حمایتهای قانونی ویژه ایی هستند تا پذیرش آنها در اجتماع و مسئولیتهای اجتماعی توسط سایر افراد و دولتها بعنوان یک واقعیت غیر قابل انکار و حق شرعی و انسانی در نظر گرفته شود.از جمله حقوقی که در ضمن توسعه قوانین بین المللی مورد توجه قرار گرفت توسعه روابط دیپلماتیک و به تبع آن حمایت بیشتر از اقلیتها با تابعیت متفاوت و رفع تبعیضات نژادی تلاش های جسورانهایی بوده است که ریشه های اسلامی آن را میتوان در زمان صدر اسلام و پس از آن در پس تاریخ جنگ ها و منازعات یافت و شاید پربارترین این دوران و تجلی این تعامل را بتوان در دوران حکومت اولین مولای شیعیان به استناد نامه ها و کتب تاریخی معرفی نمود.

تعامل با اقلیتها، حکومت علوی، حقوق اقلیتها، حقوق انسانی، شاخصهای تمدن اسلامی.