ارزیابی سازگاری کاربری های اراضی بافت قدیم ارومیه به کمک سیستم و روش تحلیل سلسله مراتبی فازی (GIS) اطلاعات جغرافیایی نمونه موردی: منطقه 2 شهر ارومیه

سازگاری و ناسازگلاری بین کاربری های شهری به دلیل تأثیرات مثبت و منفی است که کاربری های همسایه بر روی هم دارند. برای چیدمان کاربری ها در کنار یکدیگر و مکان یابی کاربری ها، معیارهای ویژه ای برای هر کاربری در نظر گرفته می شود؛ به طوری که قرارگیری دو کاربری کنار هم باید با توجه به این معیارها صورت گیرد. ناکارآمدهای تک بعدی نگری و لزوم جامع نگری در اتخاذ بهینه ترین تصمیم در مکان یابی کاربری ها، بهره گیری از تخصص های مختلف، براساس معیارهای چندگانه کمی و کیفی و استفاده از تکنیک ها و روش های تصمیم گیری را بیش از پیش ضروری نموده است. در مقاله حاضر، با استفاده از تکنیک FAHP و مدل های تصمیم گیری چند معیاره در محیط فازی، مدلی برای ارزیابی سازگاری کاربری های شهری با در نظر گرفتن کلیه عوامل مؤثر بر آن ارائه می گردد و سازگاری کاربری های منطقه 2 شهر ارومیه، با مدلسازی سیستم اطلاعات جغرافیایی ارزیابی شده است. نتایج به دست آمدهکه در آن میزان سازگاری و ناسازگاری کاربری های منطقه 2 شهر ارومیه در حد قطعات نمایش داده شده است. با توجه به این نتایج، کاربری های کارگاهی و تعمیرگاهی با به دست آوردن کمترین امتیاز (0.3)، نسبت به ق=بقیه کاربری ها در وضعیت ناسازگار و کاملاً ناسازگاری قرار گرفته اند، در حالیکه بقیه کاربری ها نسبت به هم سازگار و کاملاً سازگار هستند.

Keywords:

کاربری زمین شهری , سازگاری , سیستم اطلاعات جغرافیایی , ارومیه