نسبت معماری با طبیعت در اقلیم گرم و خشک (مطالعه موردی: شهر یزد)

اعمال رویکردهای بیان شده بر طبیعت در فضای انسان ساخت، در گرو اعمال نسبت معین و بساماني میان معماری با طبیعت است. این امر ارجاع به طبیعت را با خود همراه دارد که سبب حضور طبیعت در ابعاد گوناگون با شیوه های مختلف در فضای سکونت انسان خواهد شد. آنچه حایز اهمیت است نقش موثر این منابع خدادادی در توسعه شهری است . با توجه به اینکه پژوهش در صدد بررسي نسبت معماری با طبیعت در اقلیم گرم و خشک مي باشد، لذا روش تحقیق در این پژوهش روش توصیفي مي باشد. هدف از این پژوهش بررسي رابطه طبیعت با معماری در اقلیم گرم و خشک به طور کلي و شهر یزد به طور موردی و همچنین اصول طراحي اقلیمي در بافت های مسکوني اقلیم گرم و خشک و بررسي شاخص های معماری پایدار در اقلیم گرم و خشک مي باشد. نتایج حاصله از تحقیق نشان ميدهد که عناصر طبیعت به طور مستقیم در معماری حضور دارند، چنین حضوری را مي توان در دو قالب، طبیعت به عنوان بستر و طبیعت به عنوان یک عنصر در معماری مطرح کرد. به طور خلاصه مي توان گفت که معماری سنتي شهر یزد از بهترین نمونه های معماری پایدار بوده است که امروزهبرای طراحي در این مناطق باید این اصول و تدابیر را شناسایي نمود تا بتوان به طراحي پایدار دست یافت.

Keywords:

طبیعت , معماری , شهر یزد , اقلیم گرم و خشک