انسجام فضایی فضای باز ، در معماری آرامگاه شاه نعمت اله ولی ماهان

آرامگاه شاه نعمت الله ولی یکی از نفایس معماری ارامگاهی ایران به شمار می رود،که هر ساله هزاران نفر از این مجموعه فاخر دیدن به عمل می اورند. مجموعه شاه نعمت الله ولی یادگاری از اثار به جای مانده دوره تیموری می باشد ولی بعد ها در ادوار مختلف تاریخ دست خوش تحولاتی نیز گردیده است. از ان جمله می توان به افزوده شدن بخش هایی در دوره های تیموری،صفویه و قاجار به این مجموعه با ارزش اشاره نمود . قدمت این بنا با توجه به اسنادموجود متعلق به قرن نهم هجری می باشدکه با وجود گسترش مداوم و چشمگیر ان در دوره های مختلف در نگاه اول به نظر می اید که در یک زمان احداث شده است که این نشان از نبوغ معماری ایرانی است. در این نوشتار سیر تحول ارامگاه شاه نعمت الله ولی ،به همراه روند توالی و شکل گیری حیاط های مرکزی دراین مجموعه مورد بررسی قرار گرفته است . هدف تحقیق بنابر ماهیت پژوهش، به بازخوانی ساختار فضای بازاین مجموعه ارامگاهی و بررسی چگونگی شکل گیری و نحوه قرار گیری صحن های مجموعه مذکورو همچنین نقش عوامل موثر در این تحولات می پردازد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بوده و ابزار گرداوری اطلاعات، اسناد و مدارک معتبر تاریخی و منابع سازمان های مرتبط می باشد و اطلاعات و مواد اولیه تحقیق به صورت کتابخانه ایی گرداوری شده اند. نتایج یافته های این تحقیق گواهی میدهد که الگوی قرار گیری فضاهای باز در این مجموعه مبتنی بر شکل گیری محوری بوده که باعث گردیده است طراحی ارامگاه به صورت خطی تحت کنترل دراورد و همچنین علت توالی صحن های مجموعه در طول ادوارمختلف تاریخ بر اساس کاربری صحن ها و نیاز استفاده کنندگان از بنا می باشد که منجر به این گردید تا ابعاد و شکل هر صحن به صورتی متفاوت باشد.

Keywords:

انسجام , فضای باز , آرامگاه شاه نعمت اله ولی , حیاط مرکزی