تقابل سنّت و مدرنیته در بناهای یادمانی ایران از دهه 20 تا 50 شمسی ( نمونه موردی سعدیه شهر شیراز )

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 726

This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ISCIVILI01_098

تاریخ نمایه سازی: 19 مهر 1399

Abstract:

خاطره انگیزي جزو یکی از کیفیات مطلوب فضاهاي شهري موفق است. به عبارتی قدرت هر فضا در کیفیت آن فضا در ایجاد فرصت هایی جهت بروز رویدادهایی سرشار از خاطره براي ناظرین، تأثیر بسزایی بر استقبال مردم از آن فضا داشته و موجب ایجاد سرزندگی در آن فضاي شهري میشود. یکی از عناصر و پدیده هایی که از جنبه هاي مختلف معماري نقش اساسی را به خود اختصاص میدهد بقاع و اماکن آرامگاهی و تندیس هاي یادمانی یا مانیومنتال میباشد که به عنوان نمود پدیده اي از مسائل فرهنگی و مذهبی سابقه اي بس طولانی دارد به طوري که بعضی از المان هاي آن مدتی نزدیک به سه هزارسال و با حفظ عملکرد نخستین، دوام آورده که کارکرد اصلی آنها را میتوان در کیفیت فضا، افزایش هویت مکان یا انتقال پیامی به ناظرین دانست. بررسی و شناخت سنّت و مدرنیته و ویژگی هاي آنها، به عنوان دو دیدگاه که در دوران معاصر از آن جهت داراي اهمیت می باشد که هر کدام با ایدئولوژي و فلسفه اي که در پس آن است نگاهی متفاوت به انسان و عرصه هاي مختلف زندگی وي دارند. در این پژوهش به روش مطالعاتی و کتابخانه اي اثر یادمانی آرامگاه سعدي از حیث سنّت و تجدد و تقابل و تعامل در معماري این بنا مورد بررسی، تحلیل و نتیجه گیري قرار گرفته و با جزئیات بیشتري در قالب بیان تزئینات و سبک معماري این موضوع بررسی و در خصوص چگونگی الهام طراح این اثر و بهره گیري از معماري سنّتی و ایرانی – اسلامی بحث شده است. در پایان این نتیجه حاصل شد که گرایش به سنّت گرایی به معناي ارائه ي هویت فرهنگی بیش از پیش خودنمایی میکند و در واقع نوعی بازگشت به گرایشات سنّتی است و به جهت تجربیات مثبت معماران و مشاوران خارجی در ایران، می توان دهه 20 تا 50 شمسی را یکی از مهمترین و پربارترین دوره هاي معماري ایران از جهت آفرینش سبک جدید قلمداد کرد. شکل این بنا و معماري اثر نشان از تقابل کمتر و آمیختگی یا تعامل بیشترسنّت و مدرنیته است و اساس کار معمار این بنا، تکیه بر معماري سنّتی و قدیمی ایران بوده است.

Authors

زهره شاهد

کارشناسی ارشد، رشته پژوهش هنر، دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز