منیژه فیروزی - دپارتمان روان شناسی بالینی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
علی ضیاتوحیدی - دپارتمان روان شناسی، پردیس فارابی، دانشگاه تهران، قم، ایران

روان شناسی مثبت نگر، یکی از شاخه هاي روان شناسی است که بر موفقیت و شادي انسان تاکید و بیشتردر تلاش است تا زندگی شادتري براي انسان به ارمغان آورد. هدف پژوهش حاضر، اثربخشی روان-درمانی مثبتنگر بر رضایت از زندگی و شادکامی افرادي با مشکلات حرکتی از طریق شبکه هاي اجتماعیبود. براي این منظور، طی یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل، 36 نفر بامشکلات حرکتی از بهزیستی تهران به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروهآزمایش و کنترل گمارده شدند. مداخله ي رواندرمانی مثبت نگر، طی 14 جلسه روي گروه آزمایش اجراشد و گروه ها قبل و بعد از اتمام مداخله، با پرسشنامه هاي رضایت از زندگی و شادمانی مورد آزمون قرارگرفتند. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که روان درمانی مثبت نگر از طریق شبکه هاي مجازي، تاثیرمعناداري بر افزایش رضایت از زندگی نداشت اما، این مداخله میزان شادکامی پس از مداخله را به طورمعناداري افزایش داده بود. آن چه از یافته هاي پژوهش برمی آید، شبکه هاي اجتماعی مجازي براي ایجادتغییرات هیجانی در افراد مناسب است اما تغییرات عمیق تر نیاز به مداخلات در جو مستقیم و رو در رودارد . فضاي مجازي، داراي مزایایی براي فعالیت هاي روان شناختی است و افرا د در فضاي امنی که غیرمستقیم است با یکدیگر در تعامل قرار می گیرند و آماده تغییر می شوند، اما محدودیت هایی دارد که برايهمه انواع مداخلات مناسب نیست.

ناتوانی حرکتی ، رضایت از زندگی، شادکامی و رواندرمانی مثبتنگر