اثر بخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر انعطاف پذیری شناختی و آمیختگی شناختی دانشجویان دختر پرستاری شهرستان فردوس

امروزه، پرستاري یکی از پر تنش ترین شغل هاي دنیاست. هدف پژوهش حاضر، اثربخشی درمان مبتنی برپذیرش و تعهد بر انعطاف پذیري روانی و آمیختگی شناختی دانشجویان پرستاري بود. براي این منظور، طییک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و مرحله ي پیگیري، 40دانشجوي دختر پرستاري شهرستان فردوس به روش نمونه گیري دردسترس انتخاب و به طور تصادفی درگروه آزمایش و گواه گمارده شدند. گروهها قبل و بعد از مداخله و 2 ماه بعد از اتمام آن، با پرسشنامه يآمیختگی شناختی (CFQ) و پرسشنامه ی انعطاف پذیری شناختی (CFI) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تحلیل کوواریانس، بهبود معنا داري در میانگین نمرات انعطاف پذیري روانی و آمیختگی شناختیآزمودنی هاي گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله ي پس آزمون و پیگیري نشان داد. به عبارتدیگر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معنی داري باعث افزایش انعطاف پذیري شناختی و کاهشآمیختگی شناختی شده بود. به نظر می رسد، می توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت افزایشانعطاف پذیري شناختی و کاهش آمیختگی پرستاران استفاده کرد.