بررسی پدیدارشناسانه ی امر روانی با توجه به مفهوم خود یونگ

انسان، موجودي روان شناختی و ذهنی است که بودنش در جهان با فهم و مفاهمه صورت می پذیرد وجهان را از صافی ذهن و روانش می فهمد و احساس می کند، بنابراین براي فهم کردارها و گفتارهایشلاجرم باید امر روانی را در نظر گرفت . مفهوم "خود" به عنوان یکی از مباحث انسان شناسی، مفهومیبنیادي در روانشناسی است. مفهوم خود، نه تنها در روان شناسی بلکه در مذاهب و مکاتب گوناگونی ازجمله فلسفه، عرفان و ادیان مختلف مورد توجه قرار گرفته است و شناخت آن نیز از جایگاه ویژه ايبرخوردار بوده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی مبنایی پدیدارشناسانه ي امر روانی با توجه به مفهومخود یونگ بود. براي این منظور، طی یک پژوهش کیفی با روش مبنایی، معلوم شد که غایت زندگی یکفرد، رسیدن به مرحله فردیت است و این فردیت تحقق نمی یابد مگر با تحقق "خویشتن" که شامل بهمپیوستن تمام جوانب و تضادهاي درونی روان در اتحادي با یکدیگر ، زیر پرچم "خود" یا "خویشتن"است. مرکز شخصیت یک فرد که کل وجود وي را نیز دربرمی گیرد، همین"خویشتن" است که مفاهیممتعدد شخصیتی در فرد را به اتحاد رسانده و از پراکندگی شخصیتی در او جلوگیري به عمل می آورد. بهنظر می رسد "خودي" که تجلی گر وحدت یافته ي شخص در برون و درون است، می تواند مبنايمناسبی در درمان هاي بالینی با شناخت بیشتر این بعد از روان نیز نیز قرار بگیرد.

Keywords:

یونگ , خود , خویشتن و کهن الگو