نقش درس پژوهی در بهبود تدریس

یکی از رویکردهای موثر که در سالیان اخیر توجه بسیاری از برنامهریزان آموزشی و درسی را به خود جلب کرده، درس پژوهی است. نظام آموزشی ژاپن این روش را ابداع و فرهنگ سازی کرد و به سرعت در دیگر نظام های آموزشی از جمله ایران گسترش پیدا کرد. بیش از یک دهه از معرفی و ترویج درس پژوهی در ایران میگذرد، کارگزاران آموزشی آن را به عنوان مدلی برای بهسازی آموزش ارزیابی میکنند. درس پژوهی پژوهش مشارکتی معلمان در مدرسه و کلاس درس است و تدریس به عنوان مهمترین و پیچیده ترین فعالیت آموزشی از دیرباز مورد توجه پژوهشگران علوم تربیتی قرار داشته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش درس پژوهی در بهبود تدریس با استفاده از روش کتابخانه ای و مروری ابتدا به معرفی درس پژوهی و تدریس پرداخته و با بیان نقش درس پژوهی در تدریس به این نتایج دست یافته است که درس پژوهی یکی از رویکردهای نوین برای بهبود تدریس و فرایند یاددهی یادگیری بر مبنای مشاهده دقیق دانش آموزان و کار آنان است. مدارس ایرانی نیز درس پژوهی را یک رویکرد مستمر بهبود تدریس در کلاس درس می دانند و معلمان از طریق درس پژوهی سبک تدریس خود را بهبود می بخشند.

Keywords:

درس پژوهی , تدریس , بهبود , یاددهی یادگیری