مکانیسم های اساسی طول عمر در پروتکل های مسیریابی برای شبکه های حسگر بی سیم

شبکه های حسگر بی سیم اساسا شامل گره های حسگر کم هزینه هستند که اطلاعات را از محیط جمع آوری می کنند و آنها را به یکچاهک منتقل می کنند که در آن متعاقبا پردازش خواهند شد. از آنجایی که گره های بیسیم به شدت دارای محدودیت توان هستند،نگرانی اصلی این است که چگونه انرژی گره ها را ذخیره کنیم تا طول عمر شبکه به طور قابل توجهی افزایش یابد. استفاده از یک چاهکپویا می تواند به سرعت انرژی همسایگان چاهک را کاهش دهد. علاوه بر این، استفاده از یک مسیر منفرد غیر بهینه همراه با حداکثر سطحتوان انتقال ممکن است به سرعت انرژی گره های منفرد در مسیر را کاهش دهد. این امر منجر به مصرف نامتعادل انرژی از طریق میدانسنسور می شود و در نتیجه تاثیر منفی بر طول عمر شبکه دارد. در این مقاله، ما یک طبقه بندی جامع از مکانیزم های مورد استفاده برایافزایش طول عمر شبکه ارایه می کنیم. این تکنیک ها، چه در مسیریابی و چه در سطح میان لایهای، در انواع زیر قرار می گیرند: چندچاهک، چاهک متحرک، چند مسیری، کنترل توان و الگوریتم های زیستی، بسته به پروتکل عملیات . در این رده بندی، توجه ویژه ای بهالگوریتم های چند چاهک، کنترل توان، و الگوریتم های زیستی معطوف شده است که تاکنون در تحقیق ها مورد توجه زیادی قرار نگرفتهاست. علاوه بر این، هر کلاس انواع مختلفی از پروتکل های پیشرفته را پوشش می دهد، که باید ایده هایی را برای کارهای بالقوه آینده فراهمکند. در نهایت، ما این مکانیسم ها را مقایسه می کنیم و در مورد مسایل تحقیقی بازبحث می کنیم.

Keywords:

شبکه های حسگر بی سیم (WSN ها) , عمر شبکه , بهره وری انرژی (انرژی- کارایی) , چند مسیر , چند چاهک , چاهک متحرک , کنترل توان , پروتکل های زیستی