احسان حسنخانی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی

پيشينه ي توجه به جايگاه شهرهاي مياني در تعادل بخشي به سازمان فضايي منطقه اي و همچنين باز شكل دهي سلسلهمراتب شهري، به دهه ي ١٩٧٠ ميلادي بر مي گردد، جايي كه مشكلات ناشي از تمركز بي رويه در كلان شهرها به معضليفراگير تبديل شده بود. از اين رو برنامه ريزان و طراحان شهري دريافتند كه توسعه ي شهرهاي مياني و توزيع متعادلفعاليت ها ثروت و جمعيت راهكاري مناسب براي رويارويي با اين مشكلات است. در اين مقاله به بررسي ابعاد و سابقه يجهاني و بين المللي مسئله ي تمركز بي رويه پرداخته شده و توسعه ي شهرهاي مياني به عنوان يكي از بهترين راهكارهاجهت تعادل بخشي سازمان فضايي منطقه اي مطرح شده است، شهرهايي كه با توجه به ظرفيت توسعه پذيريشان، باجذب جمعيت و به دنبال آن جذب سرمايه و ايجاد موقعيت هاي شغلي و اقتصادي، توانايي برقراري ارتباط ميان شهرهايكوچك و بزرگ را دارا هستند كه در پي برقراري اين ارتباط تعادل فضايي و شكل گيري مجدد سلسله مراتب شهري راشاهد خواهيم بود.

توسعه شهری، شهر میانی، سازمان فضایی، منطقه