واکاوی روش زندگی مردم یزد و تاثیر آن بر انعطاف پذیری فضاهای داخلی خانه های سنتی

انسان ها برمبنای شیوه زندگی خود، نحوه سازماندهی، نوع و ساختار سکونت گاه های خود را شکل می دهند. در یک محیط ثابت وجود اختلاف هایی در سرمایه های اجتماعی، اقت صادی، فرهنگی و نمادین به شکل گیری طبقات اجتماعی مختلف و بالطبع به تفاوت هایی در روش زندگی می انجامد.در این زمینه معماری به عنوان یکی از جلوه های هنر، سهم ویژه ای در انتقال ا صول و ارزش های نظری هر جامعه بر عهده دارد. ا صول معماری ایرانی به تعبیر ا ستاد پیر نیا بر 5 اصل پرهیز از بیهودگی، خود بسندگی، نیارش، درون گرایی و مردم واری است که در گونه های مختلف معماری از جمله معماری خانه نمود دارد. نحوه نفوذ پذیری این اصول در معماری خانه و هم چنین ریشه یابی این اصول در بنیان های نظری شیوه زندگی مردم یزد هدفی ا ست که پژوهش حاضر در پی انجام آن بر آمده است.روش تحقیق تو صیفی – تحلیلی ا ست. پس از تحلیل ابعاد کالبدی – فضایی خانه ها، طی یک برر سی تطبیقی، تاثیر روش زندگی بر ساختار خانه ها مورد بحث قرار گرفته است. اطلاعات مورد نیاز از طریق روش های مطالعات اسنادی، مصاحبه، مشاهده و بررسی های میدانی استخراج شده است.نتیجه حاصل از تحقیق، تفاوت عمده میان طبقات اعیان و متوسط شهر یزد در ادوار مختلف که موجب تفاوت های کالبدی و فضایی در خانه ها شده است، متاثر از میزان سرمایه های اقتصادی آنها بوده است. نمود فضایی – کالبدی این موارد را می توان در ورودی ، نما، فضای مهمان، فضاهای خدماتی، اثاث خانه، تزئینات و در انعطاف پذیری فضاها در خانه های طبقه اعیان و متوسط مشاهده کرد.

Keywords:

روش زندگی , ساختار کالبدی – فضایی , سکونت گاه , انعطاف پذیری , معماری داخلی