ابوالفضل دژاکام - استادیار دانشگاه هنر و معماری
مهدی صدیقی - کارشناس ارشد کارگردانی تئا تر دانشگاه هنر و معماری
رضا عباسی - کارشناس ارشد کارگردانی تئا تر دانشکده هنر دانشگاه تربیت مدرس

هنر تئاتر با توجه به ظرفیتش، بستر مناسبی برای تلفیق و ترکیب هنرهای مختلف فراهم آورده است و انعطاف و سیالی ات این هنر، مرز مشترک مناسبی با تفکرات پست مدرنیسمی فراهم کرده است. تئاتر پیشرو نیز کاملاً پذیرای تجربه های متفاوت و ناب هنرمندان بوده است. در این پژوهش سعی برآن است تا با بررسی اجراهای کارگردانان به نام تئاتر پست مدرن، تکنیک های سینمایی در تئاتر با رویکردی بر آثار کاستلوچی و ویلسون مورد بررسی قرار گیرد. حاصل این تحقیق آن است که استفاده از عناصر دیداری و شنیداری در تئاتر پست مدرن، چون نور، صدا، رنگ، صحنه، لباس و همچنین عنصر زمان و پیچیدگی های آن (که تأثیر شگرفی در اجراهای معاصر داشته است)، ساختارهای زمانی نو و به ویژه روایت شبکه ای، پیچدیگی زمانی یا شکست و ابهام زمانی، تعدد زمانی، تکرار یا تداخل زمانی و زمان پریشی در اجراها، مورد بررسی قرار می گیرد و فضای سینمایی، انتقال سینمایی، انتقال سیمایی، فضای روایی، محیط تعاملی (محیط برهم کنشی)، پیام ها، فضای تخیلی، مکان حقیقی، زاویه دید و انواع و اقسام کارکرد آن در اجرا که در قاب بندی ها و مرزبندی های نوری و خلاقیت های بصری تجلی پیدا کرده اند، تجزیه و تحلیل می شوند و در انتها به چگونگی کارکرد اشیاء و تأثیر آن در اجرا و نحوة آشنازدایی از اشیاء، اشاره خواهد شد و در خلال آن ها مثال هایی از اجراهای کارگردانانی چون کاستلوچی و رابرت ویلسون، ذکر می شود.

تکنیک سینمایی، انتقال سینمایی، فضای روایی، محیط تعاملی (محیط برهم کنشی)، پیام ها، فضای تخیلی، مکان حقیقی