بررسی تطبیقی تحول مفهوم پایداری در ساز و کار هدایت و کنترل توسعه محلی شهر کرج

به موازات توجه به مفهوم پایداری در توسعه شهری، پیگیری میزان تحقق برنامه های توسعه شهری فارغ از نوع الگوی به کار رفته در آنهانیز از مسائل بنیادین طی دهه های اخیر بوده است. امروزه، در ادبیات برنامه ریزی شهری پایدارسازی فرآیندهای توسعه شهری، جایگاهویژه ای دارد؛ به گونه ای که برای سنجش میزان مطلوبیت عملكردها و الگوهای مداخله در برنامه های شهر سازی، میزان پایداری موردسنجش قرار می گیرد. این موضوع در ایران نیز طی دو دهه گذشته مورد توجه قرار گرفته است. به عبارتی ترکیب متوازن بلوغ یافتگیالگوهای مورد توجه در طرح های توسعه شهری و میزان تحقق این طرح ها و انطباق آنها با ساختارهای هدایت و کنترل توسعه از مسائلاساسی برنامه ریزی در ایران به شمار می رود.در این راستا پیگیری میزان تحقق توسعه در سه جبهه اصلی برنامه ریزی به شرح ابزار، اطلاعات و شیوه کار تهیه طرح های توسعه و یا بهعبارتی ساز و کار به کار رفته در نظامات هدایت و کنتر توسعه شهری، بررسی محصولات منتج از هر برنامه و در نهایت بررسی قدرتاجرایی، امكانات و بسترهای حقوقی و اداری، سازگاری زمانی و مكانی و شرایط و مكان اجرا با خواست های برنامه می باشد.در پژوهش حاضر با استفاده از تكنیک تحلیل داده بنیاد در گام نخست به تبیین شاخص های توسعه پایدار شهری از میان نظریات 52نظریه پرداز این حوزه پرداخته شده است. سپس، مبتنی بر تكنیک AHP مجموعه شاخص های دسته بندی شده در سه سطح امتیاز دهیشده اند. در گام بعدی با تكیه بر تكنیک تحلیل محتوا بررسی تطبیقی تحول مفهوم پایداری در بستر مستندات هدایت و کنترل توسعهشهری کرج ساختار بندی گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که، در شهر کرج عملا کاربست شاخص های دستیابی به توسعه پایدار دراسناد طرح های توسعه شهری به صورت متوازن در غالم ابعاد وارد نشده است و بعد اصلی جهت تبیین توسعه پایدار در غالم ابعاد کالبدیپروژه بوده و کنتر کلی شهر از طریق متعاد سازی تمامی ابعاد پیگیری نگردیده است. لذا ضروری است که پشتوانه های فكری تصمیم -سازی را در چارچوبی مشخص به سمت دستیابی به اهداف توسعه پایدار هدایت و کنترل نماییم.

Keywords:

پایداری , طرح توسعه محلی , الگوی بومی , شهر کرج