تاثیر مصرف توام سولفات روی و سولفات منگنز بر عملکرد و برخی خصوصیات کیفی سویا در مزارع شرق مازندران

روی و منگنز از عناصر ضروری گیاه بوده و کمبود آنها معمولا در اوائل فصل رشد گیاه ظاهر می شود. اگرچه مقدار کل روی و منگنز در اغلب خاک های زارعی به اندازه ای است که می توانند نیاز گیاه را تا سالیان درازی تامین کند و لیکن عوامل و شرایط خاکی متعددی بر قابلیت استفاده این عناصر تاثیر دارند که فقط مقدار اندکی از آن در هر فصل زراعی قابل استفاده می باشد. به همین دلیل در چنین شرایطی مسئله کمبود روی و منگنز مطرح میگردد (6، 3و8). مطالعاتی که توسط سیلانپا (7) در بیش از 30 کشور جهان انجام شد نشان داد که بیشتر از 30 درصد از خاک ها به کمبود یک یاچند عنصر کم مصرف مبتلا هستند و اظهار داشت که کمبود عناصر کم مصرف که فعلا به صورت منطقه ای می باشددر آینده ای نزدیک به یک مشکل جهانی تبدیل خواهد شد. در ایران کمبود این عناصر همدرخاک های آهکی مناطق خشک و نیمه خشک و هم در خاک های نواحی شمال شرق استان مازندران دیده می شود و مطالعات انجام گرفته در شرق استان نشان داد که کمبود این عناصر یکی از عوامل محدود کننده در دستیابی به سقف تولید محصول در شرایط زراعی موجود می باشد (1). گزارش های متعددی ازتاثیر مثبت مصرف روی و منگنز در رشد و عملکرد سویا توسط تعدادی از پژوهشگران در خاکهای، مختلف ارائه شده است (2، 3، 4و5) لذا هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر مصرف سولفات روی و سولفات منگنز و همچنین برهم کنش آنها در عملکرد کمی و کیفی مصول سویا بود.