رابطه برخی متغیرهای انگیزشی، نگرشی و عملکردی با خودناتوان سازی تحصیلی در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه برخی عوامل پیشایندي انگیزشی، نگرشی و عملکردي با تمایل به استفاده از راهبردهاي خودناتوان ساز تحصیلی در دانش آموزان است. به همین منظور، تعداد 600 نفر از دانش آموزان پسر شاغل به تحصیل در پایه اول متوسطه شهر بهبهان، در سال تحصیلی 1397- 98 انتخاب و با استفاده از پرسشنامه "مجموعه الگوهاي یادگیري انطباقی" ساخته میدگلی و همکاران (2000) مورد بررسی قرار گرفتند؛ این مجموعه شامل 26 مقیاس است که در این تحقیق 9 مقیاس هدف تبحري دانش آموز، هدف عملکردي دانش آموز، ادراك از هدف تبحري معلم، ادراك از هدف عملکردي معلم، ادراك از هدف تبحري والدین، ادراك از هدف عملکردي والدین، خودکارامدي تحصیلی، بدبینی نسبت به مدرسه و خودناتوان سازي تحصیلی دانش آموزان بکار گرفته شد. یافته ها نشان دادند، داشتن هدف تبحري و ادراك از هدف تبحري معلم، براي دانش آموز و همچنین، خودکارآمدي و عملکرد تحصیلی قبلی بالا، با تمایل دانش آموزان به استفاده از راهبردهاي خودناتوان ساز تحصیلی رابطه منفی دارد؛ ولی ادراك از هدف عملکردي دبیران، رابطه مثبتی را با خودناتوان سازي تحصیلی نشان داد . در این میان عملکرد تحصیلی قبلی دانش آموزان، بیشترین سهم را در پیش بینی متغیر خودناتوان سازي تحصیلی داشته است. نتایج این پژوهش مدیران و معلمان مدارس را به این نکته رهنمون می سازد تا با اتخاذ سیاست هایی، اهدف تبحري را در دانش آموزان و معلمان گسترش دهند و با استفاده از راهبردهاي حمایتی، دانش آموزان ضعیف تحصیلی را به تلاش بیشتر تشویق نمایند تا ضمن کاهش استفاده از راهبردهاي خودناتوان ساز تحصیلی، به بهبود روند تحصیلی دانش آموزان منجر گردد.

Keywords:

خودناتوان سازی , هدف تبحری , هدف عملکردی , خودکارامدی