واکاوی استراتژی های طراحی فضای سبز خشکی پسند جهت اقلیم خشک و نیمه خشک استان فارس

رشد جمعیت و افزایش شهرنشینی پیامدهایی چون از بین رفتن محیط هاي طبیعی را در پی داشته است. بنابراین توسعه فضاهاي سبز امري ضروري در جهت حفظ و ارتقاء محیط زیست به شمار میرود. ولی آبیاري و رسیدگی به این فضاها در تناقض با کاهش چشمگیر منابع آب و غیرهمسو با توسعه ي پایدار است. بنابراین بهره گیري از راهکارها و اصول بهره وري بهینه از منابع آب در منظرسازي ضرورت می یابد. این مسئله در مناطق خشک و نیمه خشک کشور که با کمبود آب جدي مواجه هستند، پررنگتر می گردد. در این راستا پژوهش حاضر به واکاوي استراتژي هاي طراحی فضاي سبز خشکیپسند بومی استان فارس می پردازد. در بخش نظري به منظور گردآورى اطلاعات، منابع اینترنتی و مطالعات اسنادي بررسی و پس از آن، به تحلیل و یکپارچه سازى یافته ها اقدام شده است. در این راستا استراتژي هاي طراحی فضاي سبز در هفت گام اساسی 1. برنامه ریزي و طراحی، 2. آنالیز خاک، 3. انتخاب گیاهان مناسب، 4. ایجاد سطوح پوششی کارا، 5. آبیاري بهینه، 6. استفاده از مالچ ها و 7. نگهداري گیاهان با هدف نهایی استفاده از کمترین آب مصرفی، مطرح می شوند. معیارهاي ارائه شده کمک شایانی به معماران و طراحان منظر می نماید تا پس از آشنایی با موارد مذکور و بهره گیري از آنها، ترکیبی مناسب از بین خصوصیات را تشخیص داده و مناسب ترین طرح ممکن را شکل دهند. نتایج پژوهش نشانگر این است که با رعایت این استانداردها در شرایط بحرانی می توان میزان مصرف آب را تا 50 % کاهش داد.

Keywords:

طراحی فضای سبز , گیاهان خشکی پسند , بهینه سازی مصرف آب , توسعه ی پایدار