مدیریت استراتژیک برند و منبع رقابت پذیری

از سال 2000 به بعد، سیر توسعه سریع شرکت های برند چینی، کاهش یافت و حتی بقدری آهسته شد که می توان گفت رشد برخی از برندها به صورت کامل متوقف شد. این مقاله به بررسی دلایل رقابت پذیری یک برند می پردازد. برخی از شرکت های بزرگ یک استراتژی برند فناورانه را دنبال می کنند که رقابت پذیری داخلی برند را محور قرار می دهد؛ برخی دیگر، استراتژی برند تجاری را اجرا می کنند که بر رقابت پذیری خارجی برند تمرکز دارد و برخی نیز استراتژی برند هماهنگ را محور قرار می دهد که هم فناوری و هم تجارت را محور قرار می دهند. رشد و تکامل یک صنعت، تعیین کننده استراتژی برندهای فعال در آن است. در مرحله رشد صنعتی، شرکت باید استراتژی برند فناورانه را انتخاب نماید، در مراحل اولیه بلوغ، شرکت باید استراتژی برند هماهنگ را دنبال کند و در مراحل تکامل بلوغ و همچنین رکود اقتصادی، شرکت باید استراتژی برند تجاری را انتخاب کند. ارتباط بین رشد صنعتی و استراتژی انتخابی، توسعه و تحقق دستاوردهای یک برند را تحت تأثیر قرار می دهد. دلیل اصلی کندبودن سرعت توسعه برندهای چینی این است که این شرتک ها، استراتژی برند تجاری خود را با توجه به تکامل صنعتی، تغییر نداده اند و رقابت پذیری خارجی خود را تنها با محوریت استراتژی برند فن آورانه دنبال می کنند.

Keywords:

شرکت های جینی , رقابت پذیری برند , رقابت پذیری داخلی , رقابت پذیری خارجی , استراتژی برند , تکامل صنعتی