فاطمه خادم شیرازی - کارشناسی ارشد علوم تربیتی،مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی

سهروردي با تدوين نظام حکمت الاشراق که بر نقادي فلسفه يوناني و مشايي استوار است، بستر گفت و گويي رافراهم کرد که تمامي تاريخ انديشه پس از خود را متاثر کرد و به پارادايم غالب در نيمه دوم سده هاي مياني اسلام به ويژه در ايران بدل شد. از منظر اين فيلسوف مي بايست تاريخ فلسفه عربي و غيرعربي از هرگونه ادعاهاي مطلق بودن بگونه اي نقادانه پاك شوند .و فلسفه اسلامي را با «فلسفۀ عرب» و زبانی را که قالب بیان انديشه ها بوده است ، را يکي ندانست.و دچار پيش داوري ها و کج داوري ها دربارة روح فلسفة اسلامي، در عرصه تفکر فلسفي نشد. برجستگي سهروردي را شايد بتوان کلا معلول سه عامل دانست: تفکر جهان شمول و جامع، ابتکار، و جسارت در بيان، شيخ شهاب الدين گرفتار تفکر يک بعدي و تعصب آميز نبود. وي معتقد است حقيقت مطلق بيش از يک چيز نمي تواند باشد و همه ي ملل و نحل، فيلسوفان، عالمان، و عارفان گم گشته اي بيش ندارند. منتها راه هايي که به اميد دست يابي به اين حقيقت برگزيده اند، متفاوت بوده است.لذا سهروردي گفت وگو را جايگزين مفهوم تک ذهني عقلانيت مي کند.در اين مقاله به دنبال يافتن پاسخ اين پرسش هستيم که آياسهروردي با گفت و گوي ميان فرهنگي بين حکما و فلاسفه زمان خود توانست شکاف بين حکمت و فلسفه را ترميم نمايد ؟ وآيا امروز مي توان با استفاده ازمکتب اشراق سهروردي به گفت و گوي ميان فرهنگي بين فلاسفه شرق و غرب پرداخت؟در اين مقاله از روش کتابخانه اي استفاده شده است.

فلسفه اشراق، ارتباط میان فرهنگی، گفت و گو