کیفر تشهیر از منظر فلسفه کیفری

پژوهش حاضر در خصوص جایگاه تشهیر در مقررات کیفری ایران و همچنین فقه جزایی نگارش یافته است. در واقع سؤال اصلی که این پژوهش درصدد پاسخگویی به آن می باشد راجع به وضعیت نهاد تشهیر در مقررات حقوق کیفری ایران و فقه اسلامی می باشد. روش تحقیق این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی بوده و همچنین برای جمع آوری اطلاعات نیز از ابزار کتابخانهای بهره برده شده است. به طورکلی در نتایج حاصل از این تحقیق میتوان گفت که کیفر تشهیر در حقوق کیفری ایران برای اولین بار در قالب انتشار حکم محکومیت در قانون اقدامات تأمینی و تربیتی مصوب 1339 مورد تصریح قرار گرفت. در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 نیز کیفر تشهیر در دو سطح مورد پیش بینی قرار گرفته است: نخست تشهیر به عنوان مجازات اصلی و در مرتبه بعدی از این نوع کیفر در گستره ی مجازات های تکمیلی مورد استفاده قرار گرفته است. در هر دو سطح از میان مصادیق مختلف تشهیر، قانونگذار صرفاً از انتشار حکم محکومیت در رسانه ها نام برده است و سایر شیوه های این مجازات مانند گرداندن مجرم در جامعه که آثار منفی فراوانی را برای فرد و جامعه به دنبال خواهد داشت، استفاده نکرده است. در این قانون، دادگاه با حصول شرایطی می تواند دستور انتشار حکم محکومیت قطعی اشخاص حقیقی و حقوقی را صادر نماید و البته برای اولینبار در ادوار قانون گذاری کشور ما، در پارهای جرایم انتشار حکم محکومیت قطعی جنبه الزامی به خودگرفته است و از حالت اختیاری خارج شده است.

Keywords:

تشهیر , مجازات , رسانه , روزنامه ی کثیرالإنتشار