مسولیت مدنی دولت ها ناشی از تخریب محیط زیست با تاکید بر استفاده از سموم شیمیایی و محصولات تراریخته

یکی از جنبه های مجهول حقوق بین الملل خصوصی محیط زیسته تعیین قانون حاکم بر جبران خسارات زیست محیطی است. دراین گونه دعاوی مسئولیت مدنی، غالبا علاه بر تخریب منابع وارد شده به اشخاصی نیز مطرح می شود وهمین تولید زیان پیچیدگی های موضوع را افزایش می دهد، به دلیل گسترش دعاوی منابع طبیعی در کشورهای همجوار، در بیشتر دعاوی جبران خسارات، وجود حداقل یک عامل خارجی مفروض است و همین دو یا چندگانگی، دادگاه ها را در تمیز ماهوی حاکم بر دعوا دچار مشکل می کند. برای حل این مشکل، نخستین بازی در سال 2007 میلادی، در حقوق اتحادیه اروپا در ماده هفت مقررات متحدالشکلی موسوم به روم دو قاعده حل تعاریت یکپارچه ای وضع شد که به موجب آن، باتعیین یک عامل جایگزین ارتلان، زیان دیه در انتخاب و تعیین قانون صلاحیت دار ابتکار عمل محدودی داشته و در شبه جرم های فراسرزمینی، بین دو قانون و محل فعل زیان بار امکان انتخاب دارد در حقوق ایران موضوع به مکلی مسکوت است.

Keywords:

حقوق بین الملل , محیط زیست , اتحادیه اروپا , محصولات تراریخته