حسین شهبازی سقرلو - کارشناس شهرداری تهران

در سال های اخیر یکی از چالش های مهم جهانی، موضوع «حقوق افراد دارای ناتوانی» بوده است. تلاش ها در این زمینه از سال 4291 آغاز شد، در 92 دسامبر 9002 ، بعد از 5 سال، تلاش جامعه جهانی و بخصوص سازمانهای غیر دولتی معلولان نتیجه داد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد کنوانسیون جامع حمایت از حقوق افراد دارای ناتوانی را تصویب و برای امضای اعضاء، آن را در40 مارس 9002 گشود. کشورهائی که به عضویت پیمان نامه در می آیند خود را متعهد می سازند تاگام هائی برای تدارک یک زندگی در شان و کرامت انسانی برای همه بردارند و اینکه همه انسانها برابرند. جمهوری اسلامی ایران نیز در 41 آذرماه 4132 کنوانسیون را در مجلس شورای اسلامی مصوب نمود. به نظر می رسد شهرداری ها دارای نقشی حیاتی در فراهم ساختن و ایجاد یک زندگیطبیعی برای افراد دارای ناتوانی یا معلولیت هستند. آنها می توانند کارهای اساسی برای تامین آنچه ماده 2 کنوانسیون بیان می کند، انجام دهند. شهر بدون مانع که یک مفهوم نو و جذاب است، ایده خوبی را در مورد محیط مطرح میکند. واضعان این مفهوم معتقدند افراد دارای ناتوانی می توانند با حفظ شان و کرامت انسانی خود و بدون هیچگونه تبعیض یا رفتارهای کلیشه ای نامناسب در اینشهرها زندگی کنند. محیط بدون مانع عبارتست از فضائی که برای حرکت آزاد و سالم، انجام عملکرد و دسترسی به همه چیز، صرفنظر از سن، جنس یا شرایط متفاوت، فضا یا مجموعه ای از خدمات که می توانند در دسترس همه باشند بدون هیچگونه موانعی، با در نظر گرفتن مقام، شان، کرامت انسانی و در حد امکان استقلال افراد، اجازه دهد.

معلولین، شهرداری، شهر، کرامت انسانی، طراحی شهری.