پیش بینی ‏اعتیاد پذیزی‏ بر اساس ‏ناگویی ‏هیجانی ‏و ‏باور ‏خود کار آمدی ‏در ‏دختران ‏نوجوان ‏

این پژوهش با هدف پیش بینی اعتیادپذیری بر اساس ناگویی هیجانی و باور خودکارآمدی در دختران نوجوان انجام شد. پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی نوجوانان دختر مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه اول شهر کرج- ناحیه 1 در سال 1398 بود. به شیوه تصادفی خوشه ای چند مرحله ای تعداد 200 نفر انتخاب و به پرسشنامه الکسی تایمیای تورنتو (بگبی و همکاران، 2002)، پرسشنامه خودکارآمدی (شرر و مادوکس، 1982) و پرسشنامه گرایش به اعتیاد (فرجاد، 1385) پاسخ دادند. تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری با SPSS/26 انجام شد. نتایج نشان داد که بین ناگویی هیجانی و ابعاد آن (دشواری در شناسایی و تشخیص احساس، دشواری در توصیف احساس و تمرکز بر تجارب بیرونی) با گرایش به اعتیاد رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (P>0/05). خودکارامدی و ابعاد آن (تمایل به شروع رفتار، تمایل به تکمیل رفتار و پافشاری در صورت ناکامی) با گرایش به اعتیاد رابطه معکوس و معنادار بود. همچنین، نتایج رگرسیون به شیوه ورود همزمان ن شان داد که متغیرهای پیش بین با هم توان تبیین 32 درصد از تغییرات نمره گرایش به اعتیاد را داشته اند.

Keywords:

اعتیاد پذیری , خودکار آمدی , ناگویی هیجانی , دختر