آسیب شناسی علل افزایش حاشیه نشینی؛ مطالعه موردی منطقه 10 شهر تبریز، استان آذربایجان شرقی

حاشیه نشینی و مشکلات آن خصوصا پس از جنگ جهانی دوم بیش از پیش برای مدیران شهری معضل ساز شد. اصطلاح حاشیه نشینی یا زاغه نشینی و .. در کشورهای در حال توسعه به محلات فقیر نشینی اطلاق می شود که در اطراف شهرهای بزرگ به وجود آمده و ساکنین این مناطق به علل گوناگون نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی- اجتماعی شهر شده تا از امکانات و خدمات شهری استفاده نمایند. حاشیه ، فرهنگ مخصوص به خود دارد ، فرهنگ حاشیه نشینی بازتاب شیوه زندگی طبقات پایین اجتماع است که معمولا فرهنگ فقر شناخته می شود. تقریبا اکثر کشورهای جهان اعم از پیشرفته یا عقب نگه داشته شده دوره هایی از حاشیه نشینی را در شهرهای خود تجربه کرده اند. شهر تبریز به عنوان مرکز استان آذربایجان شرقی در سالهای اخیر با رشد حاشیه نشینی مواجه بوده است. هدف این تحقیق شناسی علل افزایش حاشیه نشینی در منطقه 10 شهر تبریز است و روش انجام تحقیق به صورت کیفی- توصیفی بوده نتایج پژوهش نشان می دهد مهاجرت های بی رویه به شهر دلیل اصلی افزایش مناطق حاشیه نشینی است و در انتها راهکارهای مناسب جهت جلوگیری از افزایش حاشیه نشینی شهر تبریز مانند ایجاد شهرک های اقماری کارگر نشین یا کم درآمد نشین در نزدیکی شهرهای بزرگ، احداث کارگاه های کوچک در نزدیکی شهرهای بزرگ برای رفع بیکاری خانوارهای حاشیه نشین و... ارائه گردیده است.

Keywords:

آسیب شناسی , حاشیه نشینی , تبریز , شهرداری منطقه 10