مریم شربت زاده - دانشآموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد واحد تبریز، تبریز، ایران،
مهرداد بانان صلاحی - دانشآموخته کارشناسی عمران، دانشگاه عجبشیر، عجب شیر، ایران،
علی اسدی - دانشجوی کارشناسی ارشد زمینشناسی اقتصادی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مهدی هریسچیان - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

حاشیه نشینی و مشکلات آن خصوصا پس از جنگ جهانی دوم بیش از پیش برای مدیران شهری معضل ساز شد. اصطلاح حاشیه نشینی یا زاغه نشینی و .. در کشورهای در حال توسعه به محلات فقیر نشینی اطلاق می شود که در اطراف شهرهای بزرگ به وجود آمده و ساکنین این مناطق به علل گوناگون نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی- اجتماعی شهر شده تا از امکانات و خدمات شهری استفاده نمایند. حاشیه ، فرهنگ مخصوص به خود دارد ، فرهنگ حاشیه نشینی بازتاب شیوه زندگی طبقات پایین اجتماع است که معمولا فرهنگ فقر شناخته می شود. تقریبا اکثر کشورهای جهان اعم از پیشرفته یا عقب نگه داشته شده دوره هایی از حاشیه نشینی را در شهرهای خود تجربه کرده اند. شهر تبریز به عنوان مرکز استان آذربایجان شرقی در سالهای اخیر با رشد حاشیه نشینی مواجه بوده است. هدف این تحقیق شناسی علل افزایش حاشیه نشینی در منطقه 10 شهر تبریز است و روش انجام تحقیق به صورت کیفی- توصیفی بوده نتایج پژوهش نشان می دهد مهاجرت های بی رویه به شهر دلیل اصلی افزایش مناطق حاشیه نشینی است و در انتها راهکارهای مناسب جهت جلوگیری از افزایش حاشیه نشینی شهر تبریز مانند ایجاد شهرک های اقماری کارگر نشین یا کم درآمد نشین در نزدیکی شهرهای بزرگ، احداث کارگاه های کوچک در نزدیکی شهرهای بزرگ برای رفع بیکاری خانوارهای حاشیه نشین و... ارائه گردیده است.

آسیب شناسی، حاشیه نشینی، تبریز، شهرداری منطقه 10