سیاست ورزی مقامات جمهوری اسلامی ایران در عصر کرونا در پرتو نظریه مدیریت بحران

در جوامع مختلف در مقابله با بحران از الگوهای مختلف مدیریت بحران استفاده می شود که کاملا تحت تاثیر نظام سیاسی حاکم بر این جوامع است. با شیوع گسترده ویروس کرونا دیدگاه های مختلفی در زمینه سیاست ورزی و توانایی نظام های مختلف سیاسی در مواجه با بحران های جدیدی چون کرونا مطرح شده است که همچنان محل بحث و نظر است. سوال اساسی که در این زمینه مطرح و مورد بررسی قرار گرفته این است که سیاست ورزی مقامات جمهوری اسلامی ایران در عصر کرونا در پرتو نظریه مدیریت بحران چگونه قابل ارزیابی است؟ مقاله حاضر توصیفی تحلیلی بوده و با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی سوال مورد اشاره پرداخته شده است. نتایج تحقیق بیانگر این امر است عصر کرونا بر مولفه های مهمی چون امنیت بهداشتی شهروندان متمرکز است. بر این اساس آنچه بیش از گذشته اهمیت دارد نه صرفا امنیت سحت افزاری که ابعاد دیگر امنیت از جمله امنیت بهداشتی است. در امنیت بهداشتی، دولت متعهد به تامین سلامت عمومی؛ بهداشت، ایمنی و رفاه شهروندان خود می باشد. لذا لازم است الگوی سیاست ورزی در ایران، متناسب با تغییرات بنیادینی که در تعهدات دولت ها در قبال شهروندان در سایه دکترین های جدیدی چون امنیت بهداشتی و در پرتو نظریه مدیریت بحران صورت گرفته انجام شود و سیاست ورزی به سمت آنچه حکمرانی خوب نامید می شود سوق پیدا کند. زیرا تنها در این صورت است که سیاست ورزی به تامین منافع شهروندان و توانایی دولت در مواجه با بحران هایی چون کرونا می انجامد.

Keywords:

سیاست ورزی , جمهوری اسلامی ایران , عصر کرونا , نظریه مدیریت بحران , امنیت بهداشتی