محمد فراهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، موسسه آموزش عالی معماری و هنر پارس، تهران،
محسن رمضانی - استاد دانشکده ی معماری موسسه آمو زشعالی معماری و هنر پارس، تهران

با نگاهی به تاریخ معماری در ایران و جهان میتوان از این مهم پرده برداشت که همواره رابطه ی میان انسان و طبیعت یکی از مهمترین چالشها در طراحی معماری بوده و معماران با شناخت فرمها و اصولعملکردی طبیعت، ردی از آن در طراحی های خود برجای گذاشتهاند. در این میان فرکتال ها که به عنوان مبنا و ساختار هندسی طبیعت جایگاه خاصی در معماری بایونیک و طبیعت گرا دارند، از این موضوع مستثنی نبوده و از دیرباز به طورمستقیم و غیرمستقیم نقشی محوری را در معماری ایرانی ایفا کردهاست. به عبارت دیگر در هندسه ی معماری ایرانی و بناهای مذهبی که با مفاهیم عرفانی پیوندخورده و همچنین در ساختمانهای مهم گذشته و معماری بومی جهان، شاهد مشابهت های ریاضی هستیم که همچون پارادایم فرکتالی در آن تعدادی ساختار قابل مشاهده در هر تراز از درشت نمایی و در سطوحمتفاوتی از لحاظ مقیاس، با پیوندی قوی و محکم و بر اساس یک طرح مناسب، به هم متصل گشتهاند. معمار، با استفاده از نقوش طبیعی، اعتقاد راسخ خود را به برتری هندسه طبیعت نشان میدهد. بنا بر آنچه عنوان شد میتوان گفت هندسه فرکتالی از زمان شکل گیری هنر معماری، مورد استفاده بوده است. در این پژوهش ابتدا با مفهوم و ویژگیهای گوناگون هندسه فرکتالها آشنا گشته و سپس با بررسی مدارک متعددی از معماری اصیل ایرانی به نوع مواجه معماران با این مسئله در عناصر مختلف کالبدی میپردازیم تا بازشناسی این الگو واره ها و احاطه بر موضوع به راهکارهایی جهت استفاده در معماری آینده دست یابیم. روشتحقیق در این پژوهش بصورت تحلیلی _توصیفی و روش مطالعه آن بصورت کتابخانه ای و اینترنتی میباشد.

هندسه، طبیعت، هندسه فرکتال، معماری ایرانی، معماری بایونیک.