بررسی مفهوم تنوع پذیری در مسکن سنتی و آپارتمانی دزفول

مسکن به عنوان ابتدایی ترین بستر زندگی هر فرد دارای حوزه های عملکردی گوناگون در رابطه با زندگی فردی و اجتماعی است. این عملکردها را میتوان به عملکردهای کوتاه، میان و بلند مدت دسته بندی کرد. سکنی گزیدن در مسکن مناسب امروزی نیازمند تحقق کیفیاتی است که یکی از آنها پاسخ به نیازهای متغیر انسان با گذر زمان است. ویژگی انعطاف پذیری به عنوان یک مفهوم راهبردی در طراحی مسکن، پاسخگوی نیازهای در حال تغییر افراد در بازه های زمانی کوتاه مدت و بلند مدت میباشد. با توجه به اهمیت انعطاف پذیری در مسکن، هدف این پژوهش، مطالعه تأثیر انعطاف پذیری بر بهبود عملکرد مسکن می باشد.که با در نظر گرفتن الگوی تنوع پذیری صورت گرفته است. بر این اساس با رویکردی کیفی و به روشی توصیفی- تحلیلی با بررسی مسکن سنتی دزفول خوانشی از انعطاف پذیری در عملکردهای مربوط به آن ارائه میگردد. در مرحله بعد ضمن مقایسه با مسکن آپارتمانی، نتایج پژوهش حاصل میشود. رویه گردآوری اطلاعات، مبتنی بر مشاهدات میدانی و مصاحبه با ساکنان است. یافته های پژوهش نشان میدهد که در مسکن سنتی دزفول قابلیت تغییر عملکردها به منظور پاسخگویی به نیازهای ثابت و متغیر وجود دارد. برخلاف مسکن سنتی که در تمام فضاها تنوع فعالیتی دیده می شد در مسکن آپارتمانی، تنوع فعالیتها به فضاهای عمومی مسکن اختصاص می یابد.

Keywords:

مسکن , تغییر عملکرد , انعطاف پذیری , تنوع پذیری , دزفول.