تاثیر منظرشهری بر هویت مکانی شهروندان ( مطالعه موردی منطقه 12 شهرداری شهر تهران )

شهرها بویژه کلان شهرها کانون بیشترین بی هویتی مکانی هستند. لذا طراحی یک استراتژی کارآمد شناختی از جمله مهم ترین نیازهای برنامه ریزی و مدیریت شهری است. این مقاله با تحلیل مفهومی رابطه میان منظرشهری و هویت مکانی شهروندان ،رویکرد فضا محور در بازنمود هویت مکانی شهری را به بحث می گذارد .درونمایه این رویکرد این است که منظرشهر باز تولید اجتماعی دارد؛ فضای شهری به طور اعم و سیمای شهری به طور اخص باز نمود رفتاری و شناختی و مکانی پیدا می کند. بدین معنا که فضای موزون انسان را به رفتار موزون و فضای ناموزون انسان را به رفتار ناموزون وادار می کند. از آنجا که المان های مختلف شهری نقش موثری بر هویت مکانی شهروندان داراست و چنین المان هایی در این منطقه به سختی قابل رویت است ؛ لذا در این پژوهش با مطالعه اسنادی و روش کتابخانه ای و میدانی از طریق تحلیل توصیفی به بررسی موضوع پرداخته شده و نتایج این تحقیق به خوبی بیانگر رابطه همبستگی میان دو متغیر ویژگیهای منظر شهری و میزان احساس هویتمندی شهروندان نسبت به محیط زندگی خود است. بنابراین میتوان گفت زندگی در محیطی جذاب و مطلوب که به عنوان یکی از عوامل ایجاد و تقویت احساس تعلق به محیط به شمار میرود سبب بالا رفتن احساس رضایت ساکنان و به دنبال آن باعث بالا رفتن میزان کیفیت زندگی در شهرها و وابستگی به بستر برخاسته از شهر خواهد شد.

Keywords:

منظر شهری , هویت شهری , هویت مکانی , شهر تهران