بررسی نقش حکمروایی خوب(شایسته) شهری در کنترل و جلوگیری از شیوع بیماریهای مسری(عفونی)و مدیریت بحران در کلانشهرها

با پیش بینی استقرار بیش از 66 درصد جمعیت جهان در شهرها تا سال 2020 میلادی، جهان در حال تبدیل به جهانی شهری است. از این رو مدیریت شهری در آینده به طور اعم و در قرن بیست و یکم به طور اخص، درگیر نوعی چالش خواهد بود؛ چالشی که خودتابعی از تغییر و تحولات فناورانه، جمعیتی، اقتصادی و سیاسی و بین المللی محسوب میگردد. شدت یافتن روز افزون مقیاس وگستردگی و نیز پیچیدگی مسائل شهرها و همچنین آشکار شدن بی کفایتی سیستم های سنتی بوروکراتیک و تصمیم گیری بالا به پایین، سبب شده است گرایشی به سوی سیستمهایی به وجود آید که در آن تصمیمات بزرگ و کوچک با اشتراک بین صاحبان منافع شهری اتخاذ شوند. مراکز علمی و تحقیقاتی و سازمانهای بین المللی توسعه در طی چند دهه اخیر با تشدید مسائل حوزه مدیریت شهری و در پی تحقق پایداری در مدیریت شهری به چاره جویی پرداخته و به دنبال مطرح شدن دیدگاه و تئوری توسعه پایدار، شهر انسانگرا هستند و در زمان حاضر رویکرد »حکمروایی خوب شهری« را به عنوان اثربخشترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت معرفی نموده اند. اما در دوره های مختلف زندگی بشر مسایل بهداشتی و شیوع و فراگیری بیماری های مختلف همواره وجود داشته است. در این گونه مواقع حکومت ها و دولت ها با اعمال قرنطینه، انجام واکسیناسیون و غربالگری و نیز اطلاع رسانی و توزیع وسایل بهداشتی سعی در کنترل شرایط داشته اند. در این پژوهش علاوه بر ویژگیهای حکمرانی خوب شهری به موضوع مدیریت بحران درمواقع شیوع بیماریهای مسری پرداخته میشود. همه گیرشناسی یا اِپیدمیولوژی به معنای مطالعه نحوه انتشار بیماری ها و عوامل بیماری زا، توزیع بیماری ها در زمان ها، مکان ها، نژادها یا فرهنگ های خاص یا تمامی عوامل مربوط به سلامت است. این اصطلاح ابتدا به مفهوم »علم بررسی همه گیری بیماری های عفونی« به کار برده شد ولی امروزه با پیشرفت تمام علوم و از جمله علم پزشکی و کنترل بسیاری از همهگیری ها و تحولات اپیدمیولوژیک علل بیماری ها دامنه آن وسعت بیشتری پیدا کرده است.

Keywords:

حکمروایی خوب شهری , شیوع بیماریهای مسری(عفونی) , مدیریت بحران , کلانشهرها